در سال ۲۰۰۷ انجمن ریه آمریکا مصرف تنباکو به وسیله قلیان را به عنوان ماده ای نوظهور که ممکن است به مرگ منجر شود به جهان معرفی کرد. و امروزه مصرف دخانیات یکی از عمده ترین دلایل مرگ و میر قابل پیشگیری در سراسر دنیاست. صنعت دخانیات و تأثیرات مرگ بار محصولات آن سالانه بیش از ۱ تریلیون دلار به اقتصادهای جهان بابت هزینه های مراقبت های بهداشتی و از دست دادن بهره وری زیان می رساند. تخمین زده شده است در سال۲۰۲۰ بالغ بر ۷ میلیون مرگ در سراسر جهان ناشی از مصرف دخانیات می باشد و حتی برخی دانشمندان این آمار را نزدیک به ۸٫۴ میلیون نفر اعلام کرده اند. بر اساس گزارش سال ۲۰۰۵ سازمان جهانی بهداشت، استعمال دود با استفاده از دستگاه های برپایه آب یکی از مخاطرات جدی بوده و هرگز جایگزین مناسبی برای سیگار نیست. به طور میانگین هربار استعمال قلیان بیش از ۴۰ دقیقه به طول می انجامد که شامل ۵۰ الی ۲۰۰ پک است که هرکدام بالغ بر ۰٫۱۵ الی ۰٫۵۰ لیتر دود می باشد. در هر بار استفاده یک ساعته از قلیان، فرد استعمال کننده به میزان ۱۰۰ الی ۲۰۰ برابر حجم دود یک نخ سیگار، دود را وارد ریه های خود می کند. ترکیبات شیمیایی دود سیگار و قلیان با یکدیگر متفاوت است. نحوه عملکرد قلیان به گونه ای است که برخلاف سیگار که در آن توتون و تنباکو به صورت مستقیم می سوزد، زغال چوب موجب می شود که مخلوط توتون و تنباکو در قلیان در دمای پائین تری حرارت داده شود. درنتیجه تأثیرات دود قلیان بر سلامت افراد بسیار متفاوت است.
... [مشاهده متن کامل]
طبق ادعای حسین روازاده، در گذشته بر سر قلیان به جای تنباکو، شنگرف می گذاشتند و با استنشاق آن بیماری سیفلیس را درمان قطعی می نمودند. بهترین نوع ورزش ریوی استفاده از قلیان به شیوهٔ بومی بوده است تا با چنین وسیلهٔ ساده ای آتش گرم همراه با دود داروها از داخل آب عبور کند و بدون اینکه قطرهٔ آب وارد دهان گردد، دود تغییر مزاج یافته، از گرمی و خشکی آن کاسته شود و بر عکس به سردی و تری آن افزوده گردد. این عاملی بود در پیش گیری از صدمه زدن به ریه ها. اگر مزاج فرد سرد و تر بود یا به زبانی گویاتر ریه دچار سردی و تری شدید بود چون گرمی و خشکی برایشان مضر نبوده است؛ لذا می توانستند از چپق دارویی با لولهٔ بلند چوبی استفاده کنند، تا اینکه اوج گرما را در طول مسیر چپق و قلیان متعادل کنند.
... [مشاهده متن کامل]
طبق ادعای حسین روازاده، در گذشته بر سر قلیان به جای تنباکو، شنگرف می گذاشتند و با استنشاق آن بیماری سیفلیس را درمان قطعی می نمودند. بهترین نوع ورزش ریوی استفاده از قلیان به شیوهٔ بومی بوده است تا با چنین وسیلهٔ ساده ای آتش گرم همراه با دود داروها از داخل آب عبور کند و بدون اینکه قطرهٔ آب وارد دهان گردد، دود تغییر مزاج یافته، از گرمی و خشکی آن کاسته شود و بر عکس به سردی و تری آن افزوده گردد. این عاملی بود در پیش گیری از صدمه زدن به ریه ها. اگر مزاج فرد سرد و تر بود یا به زبانی گویاتر ریه دچار سردی و تری شدید بود چون گرمی و خشکی برایشان مضر نبوده است؛ لذا می توانستند از چپق دارویی با لولهٔ بلند چوبی استفاده کنند، تا اینکه اوج گرما را در طول مسیر چپق و قلیان متعادل کنند.
