تابع رفاه اجتماعی ضابطه یا روشی است که به وسیلهٔ آن می توان ترجیحات تمام افراد را در قالب یک ترجیح اجتماعی جمع یا به عبارت بهتر ترکیب کرد. یعنی اگر بدانیم تمام افراد چگونه تخصیص های متفاوت را رتبه بندی می کنند، می توانیم با استفاده از این تابع این اطلاعات را برای رتبه بندی اجتماعی تخصیص های متفاوت استفاده کنیم. همان طور که به نظر می رسد این یک مسئلهٔ تصمیم گیری اجتماعی در کلی ترین سطح خودش می باشد.
... [مشاهده متن کامل]
می دانیم تخصیصی بهینه پارتو خواهد بود که نتوان به وسیلهٔ بازتوزیع منابع گروهی از مردم را در وضعیت بهتری قرار داد بدون اینکه به سایر مردم صدمه ای برسد، ولی در میان تخصیص های پارتو فراوانی که ممکن است وجود داشته باشند، جامعه چگونه میان آنها انتخابی خواهد داشت؟ در واقع مفهوم بهینه پارتو چیزی نسبت به توزیع رفاه بین مردم بیان نمی کند و برای جمع کردن مطلوبیت های متفاوت افراد باید از ابزار دیگری به نام تابع رفاه اجتماعی استفاده کنیم. به طور کلی این تابع روشی برای مرتب کردن توزیع متفاوت مطلوبیت مصرف کنندگان است بنابراین قبل از اینکه کاربرد این مفهوم را بررسی کنیم بهتر است به وسیلهٔ چند مثال ببینیم که چه طور ترکیب ترجیحات فردی مصرف کنندگان در قالب یک ترجیح اجتماعی امکان پذیر است.
تابع رفاه اجتماعی را با نماد W نشان می دهیم. یک شکل خاص از این تابع حاصل جمع توابع مطلوبیت افراد می باشد:
W ( U 1 , ⋯ , U n ) = U 1 + ⋯ + U n که در آن از U i برای نشان دادن مطلوبیت فرد i از یک تخصیص مانند x استفاده می کنیم و n تعداد افراد جامعه است. این رابطه با عنوان تابع رفاه بنتامایت یا یوتیلیترین ( Utilitarian ) شناخته می شود. این رویکرد تفاوتی بین انتقال رفاه از فقیر به غنی و بر عکس قائل نیست چرا که سطح ثروت اولیهٔ افراد را در نظر نمی گیرد و مادامی که مجموع مطلوبیت افراد افزایش یابد هر نوع توزیع درآمد/ثروتی قابل قبول می باشد. یعنی اگر وضع مالیات بر فقیر و توزیع آن به ثروتمند باعث افزایش مطلوبیت ثروتمند شود، به شکلی که کاهش مطلوبیت فقیر را جبران کند، از دید یوتیلیترانیسم انتظار داریم که جامعه این انتقال ثروت را بپزیرد. چراکه در این رویکرد مجموع مطلوبیت است که اهمیت دارد و در اثر این انتقال، افزایش مطلوبیت نزد غنی به قدری بوده است که کاهش آنرا نزد فقیر خنثی کرده و مجموع مطلوبیت جامعه را افزایش می دهد. پیشگامان این رویکرد دیوید هیوم، جرمی بنتام و جان استوارت میل می باشند.
... [مشاهده متن کامل]
می دانیم تخصیصی بهینه پارتو خواهد بود که نتوان به وسیلهٔ بازتوزیع منابع گروهی از مردم را در وضعیت بهتری قرار داد بدون اینکه به سایر مردم صدمه ای برسد، ولی در میان تخصیص های پارتو فراوانی که ممکن است وجود داشته باشند، جامعه چگونه میان آنها انتخابی خواهد داشت؟ در واقع مفهوم بهینه پارتو چیزی نسبت به توزیع رفاه بین مردم بیان نمی کند و برای جمع کردن مطلوبیت های متفاوت افراد باید از ابزار دیگری به نام تابع رفاه اجتماعی استفاده کنیم. به طور کلی این تابع روشی برای مرتب کردن توزیع متفاوت مطلوبیت مصرف کنندگان است بنابراین قبل از اینکه کاربرد این مفهوم را بررسی کنیم بهتر است به وسیلهٔ چند مثال ببینیم که چه طور ترکیب ترجیحات فردی مصرف کنندگان در قالب یک ترجیح اجتماعی امکان پذیر است.
تابع رفاه اجتماعی را با نماد W نشان می دهیم. یک شکل خاص از این تابع حاصل جمع توابع مطلوبیت افراد می باشد:
W ( U 1 , ⋯ , U n ) = U 1 + ⋯ + U n که در آن از U i برای نشان دادن مطلوبیت فرد i از یک تخصیص مانند x استفاده می کنیم و n تعداد افراد جامعه است. این رابطه با عنوان تابع رفاه بنتامایت یا یوتیلیترین ( Utilitarian ) شناخته می شود. این رویکرد تفاوتی بین انتقال رفاه از فقیر به غنی و بر عکس قائل نیست چرا که سطح ثروت اولیهٔ افراد را در نظر نمی گیرد و مادامی که مجموع مطلوبیت افراد افزایش یابد هر نوع توزیع درآمد/ثروتی قابل قبول می باشد. یعنی اگر وضع مالیات بر فقیر و توزیع آن به ثروتمند باعث افزایش مطلوبیت ثروتمند شود، به شکلی که کاهش مطلوبیت فقیر را جبران کند، از دید یوتیلیترانیسم انتظار داریم که جامعه این انتقال ثروت را بپزیرد. چراکه در این رویکرد مجموع مطلوبیت است که اهمیت دارد و در اثر این انتقال، افزایش مطلوبیت نزد غنی به قدری بوده است که کاهش آنرا نزد فقیر خنثی کرده و مجموع مطلوبیت جامعه را افزایش می دهد. پیشگامان این رویکرد دیوید هیوم، جرمی بنتام و جان استوارت میل می باشند.
