تابارن

تابارن ( فرانسوی: Tabarin ؛ زاده حوالی ۱۵۸۴ – ۱۶ اوت ۱۶۳۳ ) دلقک و تردست دوره گرد و یکی از مشهورترین بازیگر خیابانیِ شهر پاریس بود. نام اصلی او، آنتوان ژرار ( فرانسوی: Anthoine Girard ) بود و بیشتر در محلهٔ «پلاس دوفین» واقع در غرب ایل دو لا سیته، مردم را با گفتگوهای طنز و مسخره ای که با برادرش فیلیپ ( در نقش «موندور» ) داشت، سرگرم می کرد. او و برادرش در سال های پس از ۱۶۱۸ با فروش داروهای تقلبی پزشکی، سرمایهٔ هنگفتی به جیب زدند.
نمایش خیابانی در آن دوران از محبوبیت خاصی برخوردار بود و هنرمندان در صحنه های نمایش سرهم بندی شدهٔ موقتی با پرده ای در پشت، به همراه موسیقی اجراشده توسط هردی - گردی و چند ویولا دا گامبا به اجرای برنامه می پرداختند. نمایش های رسمی تر معاصر، محدود به دربار سلطنتی یا اوتل دو بورگونیه و تحت نظارت صنف تئاتر قرون وسطایی بود که انحصار اجرای تئاتر در پاریس را در اختیار داشت.
یک حکاکی چوبی معاصر، تابارن را در لباس یک دلقک با سبیلی شیک وپیک، ریشی نوک تیز و یک شمشیر چوبی در دست نشان می دهد، که بی شباهت به خلفِ خود مستر پانچ نیست که ریش و سبیل ندارد، اما همچون تابارن یک کلاه نمدی نرم خاکستری بر سر دارد که در دستان ماهر او، شکل های متفاوتی به خود می گیرد. تابارین از ریشهٔ واژه فرانسوی تابار، یک جبه کوتاه از همان نوعی به تن دارد که چهرهٔ مشهور کمدیا دلآرته اسکاراموش می پوشید.
در اجراهای هفتگی مفصل تر، بازیگران و شخصیت های دیگر و به ویژه همسر تابارن هم حضور داشتند. در این نمایش ها، او جوک های سخیف و رکیک خود را بر اساس اوضاع جاری و شرایط کمدیا دلآرته، که در آن زمان برای اشراف و دربار سلطنتی فرانسه سرگرم کننده بود، طرح ریزی و بیان می کرد و با استفاده از توانایی عالی خود در بداهه پردازی، برای اهالی پاریس نیز سرگرمی و طنزهای روزآمد و جدید را با توجه به کنایه های و شوخی های محلی به ارمغان می آورد. برادران ژرار حوالی سال ۱۶۲۸ بازنشسته شدند و یک ملک اربابی بزرگ خریدند و دوران بازنشستگی خود را همچون نجیب زادگان محلی در نزدیکی اورلئان سپری کردند.
بسیاری از شوخی های عامیانه و مکالمات طنز امروزی به او نسبت داده شده است و تعداد فراوانی جزوه های ارزان قیمت، که ادعا می شد آثار کامل او هستند، از سال ۱۶۲۲ به بعد پدیدار گشت. شخصیت های مبتذل عامه پسند دیگری علاوه بر تابارن با آن کلاه نمدی خاص که به «کلاه شاپوی تابارن» معروف بود و قابلت تبدیل به اشکال گوناگون را داشت، کم کم ظاهر شدند. پژواکِ دو پیرمرد به نام های «لوکا و پیفانیه» هنوز در اپرای آرایشگر سویل طنین انداز است و بانوان مستقل و شوخ طبع، «فرانسیسکین و ایزابلا» از دیگر هنرمندان آن دوران بودند. یک سرباز قدیمی فالستافی ( بر پایهٔ آلازون کمدی های رومی ) به نام «کاپیتان رودومونته»، نام خود را به شخصیت رجزخوان و لاف زن تئاترهای فرانسه داد، یک شخصیت به شدت پرمدعا، غرغرو و بدوبیراه گو که اعتماد به نفس بیهوده و کاذب دارد، تندسخن است و بی دلیل دیگران را تهدید می کند. مولیر و لا فونتن هر دو، این شخصیت نمایشی را تحسین می کردند و تحت تأثیر سنت تابارن در حاضرجوابی و پاسخ های طنز دندان شکن خشن او قرار گرفتند. سال ها پس از مرگش، بوالو و ولتر هم به نیکی از تابارن یاد کردند.