تاب بردن

لغت نامه دهخدا

تاب بردن. [ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) برآمدن با کسی یا چیزی. مقاومت توانستن با کسی یا چیزی :
با باز کجا تاب برد بچه فرفور؟

ابوشکور.

( مصدر ) مقاومت کردن با. بر آمدن با کسی یا چیزی .

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید