تاب آوری خطا. تحمل پذیری اشکال یا عیب تابی[ ۱] ( به انگلیسی: Fault tolerance ) ویژگی ای است که سامانه را قادر می سازد تا با به وجود آمدن اشکال ( یک یا چندین اشکال ) در اجزایش، به صورت صحیح به کار خود ادامه دهد. در این دسته از سامانه ها در صورت بروز اشکال، در صورتی که کیفیت عملکرد کلی سامانه کاهش یابد، میزان این کاهش متناسب با میزان بزرگی شدت اشکال است، در حالی که در طراحی های ساده تر، این اشکال ها می توانند به طور کلی موجب از کار افتادن سامانه شوند. توجه به موضوع تحمل پذیری اشکال بعد از پیدایش سامانه های همیشه روشن و ایمن بحران اهمیت ویژه ای یافت. از ویژگی ادامهٔ کارکرد سامانه ها با وجود کارکرد ناصحیح بعضی از بخش های آن ها، تحت عنوان شکست امن یاد می شود. [ ۲]
دلایل نیاز به تحمل خطا[ ۳]
• اتکا پذیری: کارکرد بی درنگ سیستم بدون هیچ وقفه ای
• دسترسی: دسترسی به اطلاعات در هر زمان
• امنیت: جلوگیری از دسترسی های غیرمجاز
دلایل به وجود آمدن خطا
• خطاهای نرم افزاری یا سخت افزاری
• دسترسی غیرمجاز
طراحی مقاوم در برابر خطا به طراحی ای گفته می شود که به سامانه این امکان را می دهد در مواجه با خطا در بعضی از بخش هایش، کارکرد خود را در همان سطح یا در سطحی پایین تر ادامه دهد و از کار افتادن کلی سامانه جلوگیری کند. [ ۴] این طراحی در بحث های مربوط به معماری رایانه به طور معمول به این برمیگردد که در صورت کاهش عملکرد رایانه، با کاهش توان عملیاتی یا افزایش زمان پاسخ دهی به کار خود ادامه دهد. این طراحی در هر دو حوزهٔ سخت افزار و نرم افزار وجود دارد.
به طور عمومی تحمل اشکال می تواند با دو روش عمومی حاصل شود:
• خود تثبیت
• نسخه برداری
در این روش طراحان شرایطی را که ممکن است سامانه دچار خطا شود را تشخیص می دهند و سامانه را به گونه ای طراحی می کنند که از پس این شرایط بتواند برآید. در نهایت هدف اصلی طراحان در این روش رسیدن به یک سامانهٔ خود تثبیت است تا هیچ وقت دچار خطا نشود.
معایب: مشکلات اصلی این روش وقتی است که سلسله ای از خطاهای حیاتی در سامانه رخ دهد یا هزینهٔ سامانه با ضریب اطمینان بالا خیلی زیاد شود.
در این روش سامانه به صورتی طراحی می شود که در صورت بروز هر گونه خطای حیاتی بتواند به حالت ایمن قبلی بازگردد. راهبرد این روش به این گونه است که از حالت قبلی خود نسخهٔ ذخیره دارد و در صورت لزوم می تواند آن را بازیابی کند. این روش معایب کمتری نسبت به روش خودتثبیت دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدلایل نیاز به تحمل خطا[ ۳]
• اتکا پذیری: کارکرد بی درنگ سیستم بدون هیچ وقفه ای
• دسترسی: دسترسی به اطلاعات در هر زمان
• امنیت: جلوگیری از دسترسی های غیرمجاز
دلایل به وجود آمدن خطا
• خطاهای نرم افزاری یا سخت افزاری
• دسترسی غیرمجاز
طراحی مقاوم در برابر خطا به طراحی ای گفته می شود که به سامانه این امکان را می دهد در مواجه با خطا در بعضی از بخش هایش، کارکرد خود را در همان سطح یا در سطحی پایین تر ادامه دهد و از کار افتادن کلی سامانه جلوگیری کند. [ ۴] این طراحی در بحث های مربوط به معماری رایانه به طور معمول به این برمیگردد که در صورت کاهش عملکرد رایانه، با کاهش توان عملیاتی یا افزایش زمان پاسخ دهی به کار خود ادامه دهد. این طراحی در هر دو حوزهٔ سخت افزار و نرم افزار وجود دارد.
به طور عمومی تحمل اشکال می تواند با دو روش عمومی حاصل شود:
• خود تثبیت
• نسخه برداری
در این روش طراحان شرایطی را که ممکن است سامانه دچار خطا شود را تشخیص می دهند و سامانه را به گونه ای طراحی می کنند که از پس این شرایط بتواند برآید. در نهایت هدف اصلی طراحان در این روش رسیدن به یک سامانهٔ خود تثبیت است تا هیچ وقت دچار خطا نشود.
معایب: مشکلات اصلی این روش وقتی است که سلسله ای از خطاهای حیاتی در سامانه رخ دهد یا هزینهٔ سامانه با ضریب اطمینان بالا خیلی زیاد شود.
در این روش سامانه به صورتی طراحی می شود که در صورت بروز هر گونه خطای حیاتی بتواند به حالت ایمن قبلی بازگردد. راهبرد این روش به این گونه است که از حالت قبلی خود نسخهٔ ذخیره دارد و در صورت لزوم می تواند آن را بازیابی کند. این روش معایب کمتری نسبت به روش خودتثبیت دارد.
wiki: تاب آوری خطا