لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
Theologie با تلفظ تئولوگی به زبان آلمانی و theology
با تلفظ تئولوژی به زبان انگلیسی به معنای مرسوم خدا شناسی یا الا هیات. Theo با تلفظ تئو نام خدا به زبان لاتین و ( احتمالا یونانی ) . Tao با تلفظ تاو نام خدا به زبان چینی که در اصل و ریشه از دو کلمه فارسی ساخته شده به شکل : تا او ، به معنای تا رسیدن به او و یا تا نائل شدن به شناخت او . در شکل لاتین حرف الف به e ( علامت کسره ) تبدیل و حرف h هم به آن اضافه شده. منظور اینکه تائوی چینی و تئوی لاتین هر دو در اصل و ریشه از دو کلمه فارسی ساخته شده اند. اما حرف T , t ( فرم کوچک و بزرگ ) با تلفظ ت در اصل حرف اول کلمه ضمیر دوم شخص مفرد بوده یعنی تو. لذا این احتمال شاید قریب به یقین و یا نزدیک به حقیقت باشد که واژه لاتین تئولوژی در مراحل اولیه پیدایش به معنای خدا شناسی نبوده بلکه به معنای شناخت یکی بودن تو و خدا ( ضمیر دوم شخص تو اشاره به هر فرد انسانی و هر موجود غیر زنده و زنده دیگری ) داشته و لذا این واژه به معنای شناخت یکی بودن جهان و خدا بوده که بعدا به خدا شناسی تقلیل یافته. واژه zeus یا zeos با تلفظ زئوس نام خدای خدایان یا برترین خدا در زبان و فرهنگ یونان باستان هم در اصل و ریشه از سه کلمه فارسی به شکل زیر ساخته شده : ز او س یعنی همه چیز و همه کس از اوست و سپس در لسان یا زبان قرآن به شکل انا لله. پسوند انا در زبان عربی به معنای ما می باشد و آنهم نه فقط ما افراد انسانی بلکه کلیه موجودات چه شهودی و چه غیبی. در اینجا لازم است که به این نکته مهم توجه شود که عبارت " ما از الله هستیم " به این معنا نبوده و نمی باشد که ما از الله جدا شده بوده باشیم ( مثل بابا آدم و ننه حوا ) بلکه به این معنای ژرف تر که ما ( یعنی کلیه موجودات ) نه تنها آفریده شده ( یا خلق گردیده ) به امر و خواست و حکمت و علم و قدرت و کلام و هنر و کار وی بلکه از ابعاد فراوان و بیکران وی آفریده شده ایم منجمله ابعاد بیزمانی و بیمکانی وی از یکطرف و ابعاد زمانی و مکانی وی از طرف دیگر هر دو بر رویهم با ماهیت های معکوس و کمیت های مساوی و تقسیم شده به دو بخش وسیع مطلق و نسبی. به زبان ساده تر اینکه همه چیز و همه کس، هیچ چیز های دیگری نیستند غیر ظهور و پیدایش خود خدای حقیقی، واقعی، بیکران و بینهایت در قالب جزئیات غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی و انسانی. در مجموع کلیه موجودات پدیدار شده و فعلیتی و شهودی یا عینی و کلیه موجودات پدیدار نشده و امکانی و غیبی. انسان امروز و آینده میتواند با خیال راحت و آسوده و وجدان پاک و با یقین و اطمینان به این قضاوت و نتیجه گیری معقول و منطقی برسد که دو نوع خدا وجود داشته و دارد که تاکنون نتوانسته بین ایندو فرق و تمیز قائل شود؛ یکی خدای حقیقی و واقعی و بیکران و بینهایت که هیچ موجود دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد و دیگری خدای لفظی، کلمه ای یا واژه ای و مفهومی و ایده ای در زبان و خط و قوای ادراکی فهم و عقل محدود انسانی که در خارج از آنها هیچگونه مصداق و مثال بیرونی ندارد. خدای نوع اول را که بی نیاز مطلق است، میتوان علمی نامید و خدای نوع دوم را که از هر لحاظ نیازمند است، اسطوره ای، افسانه ای، حماسی، آئینی و دینی و مذهبی و ایدئولوژیکی و الاهیاتی و عرفانی و آتئیستی نامید که در زبان های مختلف انسانی دارای نام های گوناگونی می باشد از قبیل : اهو ، یاهو، یَهوَه ، اهو را مَزِدا، تاو یا داو ( تائو یا دائو ) ، تئو ، زئوس، داهگون، داگون، دَگان یا دوگان، ایزد، دادار و شاید خیلی نام های دیگر. الاهیات طبیعی هم به این معنا بوده و میباشد: شناخت چرائی، چگونگی و چطوریِ یکی بودن طبیعت و خدا. خدای حقیقی و واقعی هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از محیط و محتوای مجموعه باز و بیشمار جهان های متناهی، مساوی و موازی. و شناخت این نوع خدا فقط از طریق شناخت محتوا و محیط این گیتی یا کیهان و یا این جهان به روش علمی امکان پذیر میباشد و نه به روش دیگری. البته این عالم یا دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست، هم دارای ظاهر و هم باطن می باشد و باطن آن یعنی کلیه امکانات بالقوه با حواس پنجگانه و تجربه غیر قابل دریافت و فهم و درک می باشند بلکه به کمک فهم و عقل سالم با ابزار های فکر و خیال و تصور روشن متکی به شناخت ها علمی و تفسیر حقیقی تئوری های علمی. در این زمینه لازم به اشاره میدانم که واژ های باستانی نئومن و نوومن باید از نو مورد پژوهش و برسی قرار گیرند و تلفظ ریشه ای و تعریف و معنای اصلی آنها باید دوباره کشف گردد.
... [مشاهده متن کامل]
با تلفظ تئولوژی به زبان انگلیسی به معنای مرسوم خدا شناسی یا الا هیات. Theo با تلفظ تئو نام خدا به زبان لاتین و ( احتمالا یونانی ) . Tao با تلفظ تاو نام خدا به زبان چینی که در اصل و ریشه از دو کلمه فارسی ساخته شده به شکل : تا او ، به معنای تا رسیدن به او و یا تا نائل شدن به شناخت او . در شکل لاتین حرف الف به e ( علامت کسره ) تبدیل و حرف h هم به آن اضافه شده. منظور اینکه تائوی چینی و تئوی لاتین هر دو در اصل و ریشه از دو کلمه فارسی ساخته شده اند. اما حرف T , t ( فرم کوچک و بزرگ ) با تلفظ ت در اصل حرف اول کلمه ضمیر دوم شخص مفرد بوده یعنی تو. لذا این احتمال شاید قریب به یقین و یا نزدیک به حقیقت باشد که واژه لاتین تئولوژی در مراحل اولیه پیدایش به معنای خدا شناسی نبوده بلکه به معنای شناخت یکی بودن تو و خدا ( ضمیر دوم شخص تو اشاره به هر فرد انسانی و هر موجود غیر زنده و زنده دیگری ) داشته و لذا این واژه به معنای شناخت یکی بودن جهان و خدا بوده که بعدا به خدا شناسی تقلیل یافته. واژه zeus یا zeos با تلفظ زئوس نام خدای خدایان یا برترین خدا در زبان و فرهنگ یونان باستان هم در اصل و ریشه از سه کلمه فارسی به شکل زیر ساخته شده : ز او س یعنی همه چیز و همه کس از اوست و سپس در لسان یا زبان قرآن به شکل انا لله. پسوند انا در زبان عربی به معنای ما می باشد و آنهم نه فقط ما افراد انسانی بلکه کلیه موجودات چه شهودی و چه غیبی. در اینجا لازم است که به این نکته مهم توجه شود که عبارت " ما از الله هستیم " به این معنا نبوده و نمی باشد که ما از الله جدا شده بوده باشیم ( مثل بابا آدم و ننه حوا ) بلکه به این معنای ژرف تر که ما ( یعنی کلیه موجودات ) نه تنها آفریده شده ( یا خلق گردیده ) به امر و خواست و حکمت و علم و قدرت و کلام و هنر و کار وی بلکه از ابعاد فراوان و بیکران وی آفریده شده ایم منجمله ابعاد بیزمانی و بیمکانی وی از یکطرف و ابعاد زمانی و مکانی وی از طرف دیگر هر دو بر رویهم با ماهیت های معکوس و کمیت های مساوی و تقسیم شده به دو بخش وسیع مطلق و نسبی. به زبان ساده تر اینکه همه چیز و همه کس، هیچ چیز های دیگری نیستند غیر ظهور و پیدایش خود خدای حقیقی، واقعی، بیکران و بینهایت در قالب جزئیات غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی و انسانی. در مجموع کلیه موجودات پدیدار شده و فعلیتی و شهودی یا عینی و کلیه موجودات پدیدار نشده و امکانی و غیبی. انسان امروز و آینده میتواند با خیال راحت و آسوده و وجدان پاک و با یقین و اطمینان به این قضاوت و نتیجه گیری معقول و منطقی برسد که دو نوع خدا وجود داشته و دارد که تاکنون نتوانسته بین ایندو فرق و تمیز قائل شود؛ یکی خدای حقیقی و واقعی و بیکران و بینهایت که هیچ موجود دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد و دیگری خدای لفظی، کلمه ای یا واژه ای و مفهومی و ایده ای در زبان و خط و قوای ادراکی فهم و عقل محدود انسانی که در خارج از آنها هیچگونه مصداق و مثال بیرونی ندارد. خدای نوع اول را که بی نیاز مطلق است، میتوان علمی نامید و خدای نوع دوم را که از هر لحاظ نیازمند است، اسطوره ای، افسانه ای، حماسی، آئینی و دینی و مذهبی و ایدئولوژیکی و الاهیاتی و عرفانی و آتئیستی نامید که در زبان های مختلف انسانی دارای نام های گوناگونی می باشد از قبیل : اهو ، یاهو، یَهوَه ، اهو را مَزِدا، تاو یا داو ( تائو یا دائو ) ، تئو ، زئوس، داهگون، داگون، دَگان یا دوگان، ایزد، دادار و شاید خیلی نام های دیگر. الاهیات طبیعی هم به این معنا بوده و میباشد: شناخت چرائی، چگونگی و چطوریِ یکی بودن طبیعت و خدا. خدای حقیقی و واقعی هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از محیط و محتوای مجموعه باز و بیشمار جهان های متناهی، مساوی و موازی. و شناخت این نوع خدا فقط از طریق شناخت محتوا و محیط این گیتی یا کیهان و یا این جهان به روش علمی امکان پذیر میباشد و نه به روش دیگری. البته این عالم یا دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست، هم دارای ظاهر و هم باطن می باشد و باطن آن یعنی کلیه امکانات بالقوه با حواس پنجگانه و تجربه غیر قابل دریافت و فهم و درک می باشند بلکه به کمک فهم و عقل سالم با ابزار های فکر و خیال و تصور روشن متکی به شناخت ها علمی و تفسیر حقیقی تئوری های علمی. در این زمینه لازم به اشاره میدانم که واژ های باستانی نئومن و نوومن باید از نو مورد پژوهش و برسی قرار گیرند و تلفظ ریشه ای و تعریف و معنای اصلی آنها باید دوباره کشف گردد.
... [مشاهده متن کامل]
حکمت الهی، اصول الهی