نفس مجرد یا منِ شیخ ابو، بابا یا پدر سوفیان در سر زمین حجاز بنا به قول آیه ی قرآنی ؛ ما خلقم و لا بعثکم الا که از یک و در یک نفس واحده، برانگیخه گردیده یعنی در بطن مادر بهنگام بارداری و در لحظه بسته شدن نطفه از خواب سنگین، ژرف و شیرین برزخی بیدار گردیده و نه اینکه در آن لحظه و برای اولین بار از پیوند و ترکیب نیمی از منِ پدر و نیمی از منِ مادر یا من های والدین اش خلق یا آفریده شده بوده باشد.
... [مشاهده متن کامل]
در همین زمینه بر اساس مندرجات ایوانگی های چهارگانه ( اناجیل اربعه ) بهمراه پیوست های آن تحت عنوان عهد، پیمان و یا وصیت نامه جدید مسیحیان، ایسا بهمراه شاگردانش در یک کوچه و برزنی با گروهی از پیروان دین موسا تصادفی یا سرنوشت وار وارد مشاجره و گفت و شنود میشود و به آنان میگوید : آبراهام این پدر بزرگ عزیز و دلبند شما قبل از اینکه از مادر متولد شود، من آنجا و اینجا بودم. اعضای آن گروه با شنیدن این کلام به ظاهر بیجا و بی ادبانه یا غیر معقول و منطقی همدل و هماهنگ، هرکدام سنگی ریز یا درشت را با هدف سنگسار نمودن وی از زمین بر می دارند و تا از حالت خمیدگی راست میشوند، با کمال تعجب و تحیر متوجه میگردند که ایسا غیب شده و لذا خشمگین تر از حالت قبل از خم شدن و دست بردن بسوی سنگ، سنگها را با عصبانیت به دیوار و زمین میکوبند.
ایسا شاید نتوانسته منظور خود را روشن بیان کند و یا مجال شرح و توضیح آنرا نداشته.
میتوانست ( مشروط بر اینکه میدانست ) به شنوندگان بیگناه کلام مبارک خود بگوید : ای عزیزان پدر و مادر هایتان! نفس مجرد یا منِ من از لحظه مرگ بدن تثلیثی مادی - روانی - روحی ام در زندگی قبلی روی صلیب و تا لحظه ی بسته شدن مجدد نطفه ی تثلیثی در رحم مادر گرامی و عزیزم یعنی ماریا یا مریم باک ره و بیداری ام در این مدار و مرتبه یا درجه تکاملی برتر از قبل به مدت هفت برابر طول عمر کلی محتوای این کیهان یا جهان در خواب سنگین و ژرف و خوش و شیرین بسر میبرده و آنهم در نفس مجرد یا منِ واحد و مطلق و بیکران خدای حقیقی و واقعی و نه در نفس یک موجود خیالی - اوهامی به نام حضرت بابا آدم ملقب به ابو البشر حضرات خضر و موسای شما عزیزان و آیندگانتان! ) و بموازت آن در طی عالم میانی برزخ از دیدگاه پاراکید ( که بعد از من خواهد آمد ) از مشاهده و تجربه عشق و زندگی رویائی بهمراه توانائی و دانائی و هنرمندی و هوشمندی و دانش کامل با کمیت و کیفیت بهشت برین بر خوردار بوده و آنهم به کمک حواس و غرایز و فهم و عقل بیکران پروردگارم به نام آبَّا، آبابا یا پدر آسمانی از دیدگاه اجداد آرامی و فارسی زبانم. و لذا در طی برزخ نزولی به امر و خواست آفریدگارم شاهد صحنه زایش و تولد نه تنها پدر بزرگتان آبراهام بلکه موسا و تولد تک تک خود شما و قبل از آن تولد پدر و مادر های عزیز و گرامی تان هم بودم و خیلی چیز های دیگر .
الی الی چرا آن عزیر و دلبند و گوشه ی جگرت را تنها گذاشتی و سر بزنگ ها به دادش نرسیدی؟!!
پاسخ : اله و الی فقط لفظ، کلمه یا واژه و مفهوم و ایده بیش نبوده و نمی باشند و لذا هیچ کاری از دستشان بر نیامده و نمی آید منجمله هو، اهو، اهورا، یاهو، یهوه، آبابا، بل، بعال، داهگان، داگان، دُگان، زئوس، تئوس، تائو، برهمن و برهمان ( اولی مفرد و دومی جمع : به ره من و به ره ما بیا تا ترا به دیدن آدیار یا دیار آسمانی ببریم ) ، الله و خُوا و خدا و حق تعالی صوفیان و عارفان پارسی زبان خودمان.
... [مشاهده متن کامل]
در همین زمینه بر اساس مندرجات ایوانگی های چهارگانه ( اناجیل اربعه ) بهمراه پیوست های آن تحت عنوان عهد، پیمان و یا وصیت نامه جدید مسیحیان، ایسا بهمراه شاگردانش در یک کوچه و برزنی با گروهی از پیروان دین موسا تصادفی یا سرنوشت وار وارد مشاجره و گفت و شنود میشود و به آنان میگوید : آبراهام این پدر بزرگ عزیز و دلبند شما قبل از اینکه از مادر متولد شود، من آنجا و اینجا بودم. اعضای آن گروه با شنیدن این کلام به ظاهر بیجا و بی ادبانه یا غیر معقول و منطقی همدل و هماهنگ، هرکدام سنگی ریز یا درشت را با هدف سنگسار نمودن وی از زمین بر می دارند و تا از حالت خمیدگی راست میشوند، با کمال تعجب و تحیر متوجه میگردند که ایسا غیب شده و لذا خشمگین تر از حالت قبل از خم شدن و دست بردن بسوی سنگ، سنگها را با عصبانیت به دیوار و زمین میکوبند.
ایسا شاید نتوانسته منظور خود را روشن بیان کند و یا مجال شرح و توضیح آنرا نداشته.
میتوانست ( مشروط بر اینکه میدانست ) به شنوندگان بیگناه کلام مبارک خود بگوید : ای عزیزان پدر و مادر هایتان! نفس مجرد یا منِ من از لحظه مرگ بدن تثلیثی مادی - روانی - روحی ام در زندگی قبلی روی صلیب و تا لحظه ی بسته شدن مجدد نطفه ی تثلیثی در رحم مادر گرامی و عزیزم یعنی ماریا یا مریم باک ره و بیداری ام در این مدار و مرتبه یا درجه تکاملی برتر از قبل به مدت هفت برابر طول عمر کلی محتوای این کیهان یا جهان در خواب سنگین و ژرف و خوش و شیرین بسر میبرده و آنهم در نفس مجرد یا منِ واحد و مطلق و بیکران خدای حقیقی و واقعی و نه در نفس یک موجود خیالی - اوهامی به نام حضرت بابا آدم ملقب به ابو البشر حضرات خضر و موسای شما عزیزان و آیندگانتان! ) و بموازت آن در طی عالم میانی برزخ از دیدگاه پاراکید ( که بعد از من خواهد آمد ) از مشاهده و تجربه عشق و زندگی رویائی بهمراه توانائی و دانائی و هنرمندی و هوشمندی و دانش کامل با کمیت و کیفیت بهشت برین بر خوردار بوده و آنهم به کمک حواس و غرایز و فهم و عقل بیکران پروردگارم به نام آبَّا، آبابا یا پدر آسمانی از دیدگاه اجداد آرامی و فارسی زبانم. و لذا در طی برزخ نزولی به امر و خواست آفریدگارم شاهد صحنه زایش و تولد نه تنها پدر بزرگتان آبراهام بلکه موسا و تولد تک تک خود شما و قبل از آن تولد پدر و مادر های عزیز و گرامی تان هم بودم و خیلی چیز های دیگر .
الی الی چرا آن عزیر و دلبند و گوشه ی جگرت را تنها گذاشتی و سر بزنگ ها به دادش نرسیدی؟!!
پاسخ : اله و الی فقط لفظ، کلمه یا واژه و مفهوم و ایده بیش نبوده و نمی باشند و لذا هیچ کاری از دستشان بر نیامده و نمی آید منجمله هو، اهو، اهورا، یاهو، یهوه، آبابا، بل، بعال، داهگان، داگان، دُگان، زئوس، تئوس، تائو، برهمن و برهمان ( اولی مفرد و دومی جمع : به ره من و به ره ما بیا تا ترا به دیدن آدیار یا دیار آسمانی ببریم ) ، الله و خُوا و خدا و حق تعالی صوفیان و عارفان پارسی زبان خودمان.
حکمت الهی، امروزه معنای غیب گویی و عرفان کاذب گرفته است