تئودور تسیهن

تئودور تسیهن ( آلمانی: Theodor Ziehen; ۱۲ نوامبر ۱۸۶۲ – ۲۹ دسامبر ۱۹۵۰ ) روان شناس، روانپزشک، استاد دانشگاه و متخصص مغز و اعصاب اهل آلمان بود.
او در دوران دبیرستان به بررسی آثار ایمانوئل کانت و آرتور شوپنهاور پرداخت و سپس به تحصیل در رشتهٔ پزشکی در دانشگاه وورتسبورگ و دانشگاه هومبولت برلین روی آورد و در دوران دانشجویی به بررسی آثار افلاطون، باروخ اسپینوزا و دیوید هیوم پرداخت و در سال ۱۸۸۵ میلادی دکترای پزشکی خود را دریافت داشت.
در دورانی که وی در کلینیک دانشگاه ینا مشغول به کار بود، فریدریش نیچه از بیمارانش بود.
او بیش از ۴۵۰ اثر علمی در زمینهٔ روان شناسی، نورولوژی و کالبدشناسی و غیره منتشر کرد و یکی از نویسندگان کتاب جامع «بیماری های ذهنی در دوران کودکی» ( Die Geisteskrankheiten des Kindesalters ) بود. وی همچنین کتاب دیگری به نام «روانپزشکی برای پزشکان و دانشجویان» ( Psychiatrie für Ärzte und Studirende ) نگاشت که مابین سال های ۱۸۹۴ تا ۱۹۱۱ در ۴ ویرایش منتشر شد.
ابداع اصطلاحات پزشکی «روان پریشی عاطفی» ( Affective Psychosis ) و «سرشت روان آزاری» ( Psychopathic Constitution ) را به او نسبت می دهند. [ ۱] او همچنین ابداع کنندهٔ واژه «هستهٔ آکومبانس»[ ۲] ( Nucleus accumbens ) است که در جریان پژوهشی دربارهٔ مغز صاریع دم حلقه ای معمولی آنرا به کار برد.
سندرم تسیهن - اوپنهایم را به افتخار هرمان اوپنهایم و او نامگذاری کرده اند که نوعی دیستونی ژنتیکی است که به سبب ضایعات عقده های قاعده ای ایجاد می شود. [ ۳]
وی «روان شناسی تداعی گرا» را در دوران طبابتش اجرا می کرد و از مدافعان یگانه انگاری و اثبات گرایی بود.