تئاتر فیزیکال یا تئاتر حرکتی گونه از نمایش تئاتر است که در آن داستان بیشتر از طریق حرکات فیزیکی بازیگران روایت می شود. ویژگی اصلی تئاتر فیزیکال، وابستگی آن به حرکت جسمانی بازیگر است. بازیگران به جای دیالوگ گفتن با حرکات بدن خود داستان را پیش می برند و با تماشاچی ارتباط برقرار می کنند. در تئاتر فیزیکال معمولاً نمایشنامه یا داستان از پیش نوشته شده دقیقی وجود ندارد. استفاده از موسیقی، رقص، تصاویر و نقاشی از ویژگی های این نوع تئاتر محسوب می شود. [ ۱] همچنین در این سبک دیوار چهارم بین بازیگر و تماشاچی عملاً وجود ندارد و بازیگر می تواند هنگام نمایش، با تماشاچی صحبت کند. در این نوع تئاتر، معمولاً بازیگران، تماشاچی را تشویق می کنند که عضوی از نمایش باشند. بسیاری این سبک از اجرا را با بازی پانتومیم مقایسه می کنند که در آن فرد تنها با استفاده از حرکت بدن باید منظور خود را به طرف مقابل برساند.
دیوید استاین، مدرس تئاتر دربارهٔ تئاتر فیزیکال گفته است: «من فکر می کنم که تئاتر فیزیکال بیشتر از هرنوع نمایش دیگری، تماشاچی را از نظر ذهنی درگیر می کند. پایه و اساس این تئاتر یک تجربه زنده و انسانی است که آن را متفاوت از هر هنر دیگری می کند که من می شناسم. این تئاتر زنده است. جایی که دو گروه انسان واقعی ( تماشاچی و بازیگران ) در مقابل هم ایستاده اند و مفاهیمی را به هم منتقل می کنند که نمی شود در فرم تئاتر ادبی به آن رسید. »[ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدیوید استاین، مدرس تئاتر دربارهٔ تئاتر فیزیکال گفته است: «من فکر می کنم که تئاتر فیزیکال بیشتر از هرنوع نمایش دیگری، تماشاچی را از نظر ذهنی درگیر می کند. پایه و اساس این تئاتر یک تجربه زنده و انسانی است که آن را متفاوت از هر هنر دیگری می کند که من می شناسم. این تئاتر زنده است. جایی که دو گروه انسان واقعی ( تماشاچی و بازیگران ) در مقابل هم ایستاده اند و مفاهیمی را به هم منتقل می کنند که نمی شود در فرم تئاتر ادبی به آن رسید. »[ ۲]
wiki: تئاتر فیزیکال