تئاتر خیابانی گونه ای از تئاتر است که در اماکن باز مانند خیابان ها، پارک ها و میدان ها اجرا می شود. اگرچه اجراهای خیابانی قرن ها سابقه دارند، اما از سده نوزده و بیست بود که تئاتر خیابانی به عنوان ژانری مستقل مطرح گردید. درون مایه تئاتر خیابانی به رغم تئاتر کلاسیک در بیشتر موارد مشکلات مردم عادی، مسائل جامعه و مشکلات زنان است. از این رو برخی رایج شدن تئاتر خیابانی را با جنبش های اجتماعی سده بیستم مانند فمنیزم گره می زنند. [ ۱]
گاهی اوقات، به ویژه برای جشنواره های خیابانی، نمایش های کودکان یا رژه ها، به اجراکنندگان سفارش داده می شود، اما اغلب هنرمندان تئاتر خیابانی دستمزدی دریافت نمی کنند یا از طریق انداختن یک سکه در کلاه توسط تماشاگران، درآمدی به دست می آورند.
تدارکات اجرای تئاتر خیابانی مستلزم لباس ها و وسایل ساده است و اغلب صدا تقویت نمی شود یا اصلاً صدا وجود ندارد و بازیگران بسته به توانایی صوتی و فیزیکی طبیعی شان دارند. این مشکل در مورد صدا به این معنی است که تئاتر فیزیکی، از جمله رقص، میم و اسلپ استیک، یک ژانر بسیار محبوب در فضای باز است. اجراها باید بسیار قابل مشاهده، با صدای بلند و ساده باشند تا بتوانند جمعیت را جذب کنند.
تئاتر خیابانی را باید از دیگر اجراهای رسمی تر تئاتر در فضای باز، مانند اجرا در پارک یا باغ، که در آن فضایی مجزا کنار گذاشته شده ( یا طناب زده شده ) و تماشاگرانی که بلیت دارند، متمایز کرد.
در برخی موارد، اجراکنندگان تئاتر خیابانی برای اجرا باید از طریق دولت های محلی یا ایالتی مجوز یا مجوز خاصی دریافت کنند. بسیاری از نوازندگان در سطح بین المللی به مکان های خاص سفر می کنند.
شاید بتوان گفت که تئاتر خیابانی قدیمی ترین شکل تئاتر موجود است: بیشتر رسانه های سرگرمی جریان اصلی را می توان به خاستگاه های اجرای خیابانی، از جمله نمایش های مذهبی مذهبی و بسیاری از اشکال دیگر، ردیابی کرد. اخیراً مجریانی که صد سال پیش زندگی خود را با کار در تئاترهای متنوع، سالن های موسیقی و در وودویل می گذراندند، اکنون اغلب به طور حرفه ای در بسیاری از مناطق معروف اجرای خیابانی در سراسر جهان اجرا می کنند. بازیگران برجسته ای که کار خود را به عنوان بازیگر تئاتر خیابانی آغاز کردند عبارتند از رابین ویلیامز، دیوید بووی، جول و هری اندرسون.
تئاتر خیابانی راهی برای دسترسی به تئاتر سنتی برای کسانی است که ممکن است در غیر این صورت قادر به حضور یا خرید بلیط نباشند. مخاطبان معمولاً از هر کسی و هر کسی که می خواهد تماشا کند تشکیل می شود و برای اکثر اجراها سرگرمی عمومی رایگان است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگاهی اوقات، به ویژه برای جشنواره های خیابانی، نمایش های کودکان یا رژه ها، به اجراکنندگان سفارش داده می شود، اما اغلب هنرمندان تئاتر خیابانی دستمزدی دریافت نمی کنند یا از طریق انداختن یک سکه در کلاه توسط تماشاگران، درآمدی به دست می آورند.
تدارکات اجرای تئاتر خیابانی مستلزم لباس ها و وسایل ساده است و اغلب صدا تقویت نمی شود یا اصلاً صدا وجود ندارد و بازیگران بسته به توانایی صوتی و فیزیکی طبیعی شان دارند. این مشکل در مورد صدا به این معنی است که تئاتر فیزیکی، از جمله رقص، میم و اسلپ استیک، یک ژانر بسیار محبوب در فضای باز است. اجراها باید بسیار قابل مشاهده، با صدای بلند و ساده باشند تا بتوانند جمعیت را جذب کنند.
تئاتر خیابانی را باید از دیگر اجراهای رسمی تر تئاتر در فضای باز، مانند اجرا در پارک یا باغ، که در آن فضایی مجزا کنار گذاشته شده ( یا طناب زده شده ) و تماشاگرانی که بلیت دارند، متمایز کرد.
در برخی موارد، اجراکنندگان تئاتر خیابانی برای اجرا باید از طریق دولت های محلی یا ایالتی مجوز یا مجوز خاصی دریافت کنند. بسیاری از نوازندگان در سطح بین المللی به مکان های خاص سفر می کنند.
شاید بتوان گفت که تئاتر خیابانی قدیمی ترین شکل تئاتر موجود است: بیشتر رسانه های سرگرمی جریان اصلی را می توان به خاستگاه های اجرای خیابانی، از جمله نمایش های مذهبی مذهبی و بسیاری از اشکال دیگر، ردیابی کرد. اخیراً مجریانی که صد سال پیش زندگی خود را با کار در تئاترهای متنوع، سالن های موسیقی و در وودویل می گذراندند، اکنون اغلب به طور حرفه ای در بسیاری از مناطق معروف اجرای خیابانی در سراسر جهان اجرا می کنند. بازیگران برجسته ای که کار خود را به عنوان بازیگر تئاتر خیابانی آغاز کردند عبارتند از رابین ویلیامز، دیوید بووی، جول و هری اندرسون.
تئاتر خیابانی راهی برای دسترسی به تئاتر سنتی برای کسانی است که ممکن است در غیر این صورت قادر به حضور یا خرید بلیط نباشند. مخاطبان معمولاً از هر کسی و هر کسی که می خواهد تماشا کند تشکیل می شود و برای اکثر اجراها سرگرمی عمومی رایگان است.
wiki: تئاتر خیابانی