بیژن عبدالکریمی ( زادهٔ ۱۳۴۲ ) فیلسوف ایرانی و دانشیار گروه فلسفه دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال است. عبدالکریمی دوره کارشناسی و کارشناسی ارشد فلسفه را به ترتیب در سال های ۱۳۶۷ و ۱۳۷۳ در دانشگاه تهران به پایان رساند و در سال ۱۳۸۰ از دورهٔ دکتری فلسفه در دانشگاه مسلمان علیگر هندوستان فارغ التحصیل شد.
... [مشاهده متن کامل]
عبدالکریمی از منتقدان جدیِ نگاه سیاسی به مقولهٔ فرهنگ، علوم انسانی اسلامی و اسلامی سازی دانشگاه ها است و معتقد است باید رویکرد هستی شناسانه جایگزین رویکردهای تئولوژیک و ایدئولوژیک شود. او بر بازخوانی سنت فکری متفکرانی همچون علی شریعتی و احمد فردید تأکید می کند و رویکرد صاحب نظرانی چون عبدالکریم سروش، مصطفی ملکیان و محمد مجتهد شبستری نسبت به متون مقدس را مورد نقد قرار داده است. عبدالکریمی در رابطه با تفکر تئولوژیک، معتقد بر تفکری جدلی و همین طور سیستماتیک به معنای خاص است و به بیان برخی دیگر از موارد آن پرداخته است:
جریان روشنفکر
جریان روشنفکری خودش بخشی از بحران است.
این پژوهشگر علوم انسانی با طرح این پرسش که چه وجه اشتراکی بین قاجار، پهلوی و حکومت بعد از انقلاب وجود دارد که روشنفکر ما و جامعه و ملت قدرت سیاسی را نمی تواند کنترل کند و تابع اهدافی کند که جریان روشنفکری تعیین می کند؟، گفت: به نظر من دلیلش این است که جریان روشنفکری ما منطق بازی را به درستی درک نکرده است. و از امامزاده ای به اسم امامزاده سیاسی شفایی را می طلبد که اساساً یک چنین شفایی امکان پذیر نیست. باید نگاهش را معطوف به بخش های دیگری از حیات اجتماعی کند که نمی کند. به همین دلیل معتقدم که جریان روشنفکری خودش بخشی از بحران است، اما دچار این توهم است که دارد راه حل بحران را ارائه می دهد. اینکه قدرت سیاسی حرف تو را نمی شنود بخشی از بازی و پروبلماتیکی است که توی روشنفکر باید به آن فکر کنی اما تو می گویی من کارم را کردم قدرت سیاسی کارش را نکرد، نه! اتفاقاً حرف من این است که کار قدرت سیاسی اعمال قدرت است و کارش این است که می خواهد قدرتش را بسط دهد و حفظ کند. این حرف من مشروعیت بخشیدن به وضعیت موجود نیست؛ این تلاش برای نزدیک شدن به مسئله است. ما روشنفکران باید منطق تحلیل و منطق فهم خودمان را تغییر بدهیم اما متأسفانه در برابر این تغییر منطق مقاومت می کنیم و این چیزی است که محل نقد من است.
... [مشاهده متن کامل]
عبدالکریمی از منتقدان جدیِ نگاه سیاسی به مقولهٔ فرهنگ، علوم انسانی اسلامی و اسلامی سازی دانشگاه ها است و معتقد است باید رویکرد هستی شناسانه جایگزین رویکردهای تئولوژیک و ایدئولوژیک شود. او بر بازخوانی سنت فکری متفکرانی همچون علی شریعتی و احمد فردید تأکید می کند و رویکرد صاحب نظرانی چون عبدالکریم سروش، مصطفی ملکیان و محمد مجتهد شبستری نسبت به متون مقدس را مورد نقد قرار داده است. عبدالکریمی در رابطه با تفکر تئولوژیک، معتقد بر تفکری جدلی و همین طور سیستماتیک به معنای خاص است و به بیان برخی دیگر از موارد آن پرداخته است:
جریان روشنفکر
جریان روشنفکری خودش بخشی از بحران است.
این پژوهشگر علوم انسانی با طرح این پرسش که چه وجه اشتراکی بین قاجار، پهلوی و حکومت بعد از انقلاب وجود دارد که روشنفکر ما و جامعه و ملت قدرت سیاسی را نمی تواند کنترل کند و تابع اهدافی کند که جریان روشنفکری تعیین می کند؟، گفت: به نظر من دلیلش این است که جریان روشنفکری ما منطق بازی را به درستی درک نکرده است. و از امامزاده ای به اسم امامزاده سیاسی شفایی را می طلبد که اساساً یک چنین شفایی امکان پذیر نیست. باید نگاهش را معطوف به بخش های دیگری از حیات اجتماعی کند که نمی کند. به همین دلیل معتقدم که جریان روشنفکری خودش بخشی از بحران است، اما دچار این توهم است که دارد راه حل بحران را ارائه می دهد. اینکه قدرت سیاسی حرف تو را نمی شنود بخشی از بازی و پروبلماتیکی است که توی روشنفکر باید به آن فکر کنی اما تو می گویی من کارم را کردم قدرت سیاسی کارش را نکرد، نه! اتفاقاً حرف من این است که کار قدرت سیاسی اعمال قدرت است و کارش این است که می خواهد قدرتش را بسط دهد و حفظ کند. این حرف من مشروعیت بخشیدن به وضعیت موجود نیست؛ این تلاش برای نزدیک شدن به مسئله است. ما روشنفکران باید منطق تحلیل و منطق فهم خودمان را تغییر بدهیم اما متأسفانه در برابر این تغییر منطق مقاومت می کنیم و این چیزی است که محل نقد من است.
