نه مردم بکار است و نه پارگی
فراز آمد آن روز بیچارگی.
فردوسی.
چنان دان که رفتن ز بیچارگیست نمودن بما پشت یکبارگیست.
فردوسی.
بر حسرت شاخ گل در باغ گوا شدبیچارگی و زردی و گوژی و نوانیش.
ناصرخسرو.
ای آنکه تویی چاره ٔبیچارگیم از تو صله خواستن بود بارگیم.
سوزنی.
جوان را پشیزی نبود طلب کرد و بیچارگی نمود. ( گلستان ).تن به بیچارگی و گرسنگی
بنه و دست پیش سفله مدار.
سعدی.
از وی همه مستی و غرور است و تکبروز ما همه بیچارگی و عجز و نیاز است.
حافظ.
|| لاعلاج. ( ناظم الاطباء ). اضطرار. لاعلاجی. لابدی. ( یادداشت بخط مؤلف ) : از آن خانه نزدیک قیصر شدند
به بیچارگی پیش داور شدند.
فردوسی.
همه بنده پرگناه توئیم به بیچارگی دادخواه توئیم.
فردوسی.
به بیچارگی باژ و ساو گران پذیرفت با هدیه بی کران.
فردوسی.
همی شدند به بیچارگی هزیمتیان شکسته پشت وگرفته کریغ را هنجار.
عنصری.
ای قطره منی سر بیچارگی بنه کابلیس را غرور و منی خاکسار کرد.
سعدی.
|| احتیاج. ( ناظم الاطباء ).
