بیوندو فلاویو

بیوندو، فلاویو (۱۳۹۲ـ۱۴۶۳م)(Biondo, Flavio)
بیوندو، فلاویو
مورخ و باستان شناس ایتالیایی. یکی از نخستین تاریخ نگارانی بود که دربارۀ اشیای باقی مانده و همچنین در زمینۀ اسناد و مدارک به مطالعه پرداخت و در چهار کتاب مهمی که نوشت تفسیری مشروح و مبتکرانه از روم باستان، ایتالیا، و قرون وسطا در اروپا به دست داد. آثار وی نه تنها بر تاریخ نگاران دیگر بلکه بر هنرمندان، به خصوص بر مانتنیا، نیز تأثیر نهادند. بیوندو در فورلی زاده شد، در کرِمونا درس خواند، مدتی درگیر فعالیت های سیاسی شد، و در ایمولا، فِرّارا، و ونیز به حالت تبعید زندگی کرد تا آن که پاپ ائوگنیوس چهارم او را در ۱۴۳۳م در دستگاه اداری خود به کار گماشت. اگرچه چندان علاقه ای به جنبۀ نظری رنسانس نداشت، نخستین تاریخ نگاری بود که دربارۀ شکاف جداکنندۀ دنیای کلاسیک از دنیای قرون وسطا استنتاجی واقع بینانه عرضه کرد. سه جلد کتاب منتشر کرد که در آن ها فهرست آثار باستانی ایتالیا را که تا آن موقع شناخته شده بودند گردآورد: Roma Instaurata (۱۴۴۰ـ۱۴۶۳م)، که شرح جغرافیا و تاریخ روم قدیم است؛ Roma Triumphans (۱۴۵۶ـ۱۴۶۰م)، که شرح رسوم و نهادهای روم باستان است؛ و Italia Instaurata (۱۴۵۶ـ۱۴۶۰م)، که شرح تاریخ قدیم ایتالیا است. تأثیر این کتاب ها همان برانگیختن انگیزۀ پژوهش دربارۀ موقعیت طبیعی کشور و ترغیب به مطالعه دربارۀ تاریخ محلی از طریق بقایای اشیای مادّی بود. آخرین اثر بیوندو، که در نتیجۀ مرگ وی ناتمام ماند، کتابی بود با عنوان Historiarum ab inclinatione Romane imperii decades، که تاریخ اروپا را از ۴۱۰ تا ۱۴۴۱م شامل می شد.