بیوار

بهای یاسمن و چکریم فرست امروز
که دوستیم دو بلخ شراب داد ایوار.
سوزنی .
تو گر شبگیر در توران نهی روی
به آنان کی رسی کایوار رانند.
بندار رازی.
شب و روز از رفتن بی درنگ
ز شبگیر و ایوارش آید بتنگ.
هاتفی.
آوخ نرسیدیم بشبگیر و به ایوار
در سایه ٔ همسایه ٔ دیوار بدیوار
بپرسید کاین مرد بیواره کیست
که گستاخیش سخت یکبارگیست.
بدو گفت کز خانه آواره ام
از ایران یکی مرد بیواره ام.
رهروی پپذن سرگشته ای آواره ای
بینوائی بیدلی بیواره ای.
شکوه تاج کیان وارث ممالک جم
که ازممالکش آوار کرده است آوار.
اسدی
. آتش به جانم افکند، شوق لقای دلدار
از دست رفت صبرم، ای ناقه! پای بردار
ای ساربان، ! خدا را؛ پیوسته متصل ساز
ایوار را به شبگیر، شبگیر را به ایوار
شیخ بهایی
ایا گم شده بخت و بیچارگان
همه زار و غم خوار و آوارگان.
که آواره ٔ بدنشان رستم است
که از روز شادیش بهره کم است. . .
نشانی ندادش کس اندر جهان
بدانگونه آواره شد ناگهان.
فردوسی.
پلنگان را درآوردن ز کهسار
گوزنان را ز بیشه کردن آوار.
ترا از خان مان آواره کردند
مرا بی دختر وبیچاره کردند.
( ویس و رامین ) .
ور دوستارآل رسولی تو
از خانمان کنندت آواره.
ناصرخسرو.