بیهوشی عمومی

بیهوشی عمومی ( به انگلیسی: General anaesthesia ) ( نام علمی: Anesthesia ) کاهش سطح هوشیاری بیمار است تا حدی که حواس ( به خصوص حس درد ) فعالیتی نداشته باشد.
به صورت کلی دو نوع بیهوشی عمومی و بیهوشی منطقه ای داریم. در بیهوشی عمومی بیمار کاملاً هشیاری خود را ازدست می دهد و چیزی به خاطر ندارد ( یا به عبارتی توانایی ارادی و غیرارادی فرد بر کنترل جسم و محیط فیزیکی خود سلب می شود ) ودر بیهوشی منطقه ای مانند بیهوشی نخاعی با تزریق داروهای بیهوشی در ناحیه نخاع بخش از بدن ( مانند رحم جهت انجام زایمان ) بی حس می شود و سایر حواس بیمار مانند شنوایی و بینایی و هوشیاری فعال است. انتخاب نوع بیهوشی به نوع عمل و شرایط بیمار بستگی دارد.
داروهایی که برای بیهوشی عمومی مصرف می شوند عموماً بر فعالیت مغز مؤثرند هرچند اثرات دیگری مانند شل شدن عضلات نیز دارند. سایر اندام ها مانند کبد و کلیه اغلب به فعالیت معمول خود ادامه می دهند ولی به دلیل فلج عضلات تنفسی اغلب بیماران از تنفس مکانیکی بهره می برند.
اعمال این نوع بیهوشی معمولاً با تزریق داروی بیهوشی در سیاهرگ یا تنفس ماده بیهوشی از طریق یک ماسک صورت می گیرد. بیهوشی از طریق ورود مداوم گاز یا تزریق سیاهرگی، به همراه داروهای مسکن حفظ می شود. این کار در اتاق عمل جراحی و تحت نظر پزشک بیهوشی و کاردان یا کارشناس هوشبری انجام خواهد شد.
بیهوشی عمومی پنج هدف دارد:
• بی دردی: کاهش پاسخ به درد
• از بین رفتن خاطره و به یاد نداشتن جراحی
• بی حرکتی: کاهش حرکت عضلات
• کاهش هشیاری
• شل شدن عضلات
بیهوشی عمومی در چهار مرحله القاء ( به انگلیسی: induction ) ، مرحله تهیج بیهوشی ( به انگلیسی: excitement stage ) ، مرحله بیهوشی جراحی ( به انگلیسی: surgical anaesthesia ) و مرحله اوردوز ( به انگلیسی: overdose ) تقسیم بندی می شود.
در اتاق بیهوشی یا اتاق عمل بیمار بر روی تخت قرار می گیرد. پیش از بیهوشی علائم حیاتی و پرونده بالینی او بررسی می گردد. هنگام بیهوشی این اقدامات صورت می گیرد
• بازوبند فشار خون به بازوی بیمار بسته می شود تا در تمام مدت جراحی فشار خون وی کنترل شود
• چسب های خاصی به جلوی قفسه سینه بیمار چسبانده شده و سیمهایی به آن ها متصل می شود. این سیم ها به دستگاه مانیتور نوار قلبی متصل می شود تا در تمام طول جراحی پزشک متخصص بیهوشی بتواند نوار قلبی بیمار را مشاهده کند
• یک گیره به نوک یکی از انگشتان بیمار متصل می شود. این گیره نوعی سنسور یا حسگر مادون قرمز دارد و از طریق سیمی که به آن متصل است به دستگاهی متصل می شود که میزان اکسیژن خون بیمار را در تمام طول عمل به متخصص بیهوشی نشان می دهد
• در حین جراحی بیمار نیاز به تزریقات متعددی دارد. این تزریقات از طریق یک لوله پلاستیکی ظریف به نام کانولا Cannula یا آنژیوکت صورت می گیرد.
• اغلب بیماران برای تنفس به دستگاه تنفس مکانیکی وصل هستند و با این دستگاه تعداد و عمق تنفس ها تنظیم می شود.