بیهوش کننده

بیهوش کننده ها داروهایی هستند که باعث بیهوشی شده، یا به صورت موقت و برگشت پذیر باعث از بین رفتن حس می شوند. در صورتی که داروهای ضددرد، درد را بدون از بین بردن هشیاری کاهش می دهند، از این نظر این دو نوع دارو با یکدیگر تفاوت دارند. داروهای بیهوش کننده به طور کلی به دو دسته تقسیم بندی می شوند. داروهای بیهوش کنندهٔ عمومی که به صورت برگشت پذیر باعث از بین رفتن هشیاری می شوند و داروهای بی حسی موضعی که به صورت برگشت پذیر باعث از بین رفتن احساس در یک منطقه از بدن می شوند، بدون این که هشیاری فرد تحت تأثیر قرار بگیرد. [ ۱]
گاهی ترکیب داروهای بیهوشی به دلیل افزایش قدرت یکدیگر در کنار هم استفاده می شود. [ ۲]
شامل داروهای زیر هستند:
• پروکایین
• تتراکائین
• کوکائین
• لیدوکائین
• پریلوکائین
• بوپیواکائین یا مارکائین
• لووبوپیواکائین
• روپیواکائین
• مپیواکائین
• سینچوکائین یا دیبوکائین
• اتیدوکائین
داروهای بی حس کنندهٔ موضعی موادی هستند که از انتقال تکانه های عصبی در اعصاب جلوگیری می کنند بدون این که هشیاری فرد تحت تأثیر قرار گیرد. داروهای بی حس کنندهٔ موضعی، خود به دو دستهٔ آمیدی و استری تقسیم بندی می شوند.
این دستهٔ دارویی شامل پروکائین، تتراکائین، کوکائین و بنزوکائین است. این گروه دارویی در محلول ها ناپایدار بوده اما سریع الاثر هستند و احتمال واکنش های آلرژیک با این گروه دارویی بیشتر است.
این دستهٔ دارویی شامل لیدوکائین، پریلوکائین، بوپیواکائین یا مارکائین، اتیدوکائین، لووبوپیواکائین، روپیواکائین، مپیواکائین و دیبوکائین است. این گروه دارویی دارای تاریخ انقضای طولانی ( حدود ۲ سال ) بوده و به نسبت گروه استری، شروع اثر آهسته تر و نیمه عمر طولانی تری دارند. این داروها معمولاً برای بی حسی منطقه ای، اسپاینال و اپیدورال استفاده می شوند.
شامل داروهای زیر است:
• دسفلوران
• بی حس کنندهٔ موضعیانفلوران
• هالوتان
• ایزوفلوران
• متوکسی فلوران
• دی نیتروژن مونوکسید
• سووفلوران
• زنون
داروهای بیهوشی استنشاقی تبخیری، داروهای با فرمول آلی بوده که در دمای اتاق به شکل مایع هستند و با قرار گرفتن در دستگاه تبخیرکننده به شکل گاز در می آیند و می توان از آن ها برای القای بیهوشی یا به عنوان داروی نگهدارنده حین بیهوشی استفاده کرد. دی نیتروژن مونوکسید و زنون در دمای اتاق به شکل گاز هستند بنابراین در دستهٔ داروهای تبخیری قرار نمی گیرند.