بیهوده گوی. [ دَ / دِ ] ( نف مرکب ) بیهوده گو. هزال. بَذی . هوب. هذاء: رجل هذاءة؛ مرد بسیار بیهوده گوی از بیماری یا خواب. صیغ؛ کذّاب بیهوده گوی سخن آرا. ابی العبر؛ بیهوده گوی فسوس کننده. ( منتهی الارب ) : شاعر که دید با قد کاونجک بیهوده گوی و نحسک وبوالفنجک ؟منجیک ( از حاشیه لغت فرس اسدی نخجوانی ).بسا خودنمایان بیهوده گوی که باشند در بزمگه رزمجوی.امیرخسرو.رجوع به بیهده گوی شود.
هرزه چانه . [ هََ زَ / زِ ن َ / ن ِ ] ( ص مرکب ) پرحرف . یاوه گو. بیهوده گو. ( ناظم الاطباء ) .ژاژخا+ عکس و لینک