بیهوده خند

لغت نامه دهخدا

بیهوده خند. [ دَ / دِ خ َ ] ( نف مرکب ) که بخیره خندد. که خنده نامعقول کند. خیره خند. گزاف خند. ( یادداشت مؤلف ) :
خنده هرزه مایه جهل است
مرد بیهوده خند نااهل است.
سنایی.

فرهنگ فارسی

که بخیره خندد . که خند. نامعقول کند خیره خند . گزاف خند .

پیشنهاد کاربران

خیره خند. [ رَ / رِ خ َ ] ( نف مرکب ) هرزه خند. ( آنندراج ) . آنکه بی خودی خندد. بیهوده خند. آنکه خندد نه بجا و بگاه : ذوق خنده دیده ای ای خیره خندذوق گریه بین که هست آن کان قند. مولوی .

بپرس