بیهده گویی. [ هَُ دَ / دِ ] ( حامص مرکب ) بیهوده گویی. عمل بیهوده گوی. یاوه گویی. هزل : جز مدح شاه بیهده گوئیست شاعری هشتاد سال بس که بدی بیهده سرای.سوزنی.رجوع به بیهوده گوی شود.