بَیِّنه، سوره
سورۀ شمارۀ ۹۸ به ترتیب مصحف و ۱۰۰ به ترتیب نزول، از سوره های مدنی قرآن در ۸ آیه و ۹۴ کلمه. در آیۀ اول و چهارم آن از «بیّنه» (شاهد و گواه، حجت هویدا و برهان روشنگر) سخن رفته است. آن را «بریّه» (به معنای مخلوقات و آفریده ها و بیشتر در مورد انسان) نیز می گویند. «بریّه» با همین معنا در آیات ۶ و ۷ به کار رفته است. نام سوم آن«لم یکن» است؛ زیرا سرآغاز سوره است. «اهل کتاب» نام چهارم آن است؛ زیرا این کلمه و داستان اهل کتاب در آن آمده است. گاه به این سوره «قیامت» نیز می گویند؛ زیرا شرح اوضاع قیامت از مضامین این سوره است. از نظر حجم، از سوره های «مفصّلات» و آخرین سوره از سوره های سیزده گانۀ «اوساط»، یعنی از سوره های کوچک است. دو حکم فقهیِ وجوب نماز و زکات در این سوره آمده است. مضامین اصلی آن عبارت اند از توصیف عناد و دیرباوری کافران اهل کتاب و مشرکان در پذیرش حقانیت اسلام و عاقبتِ آنان و سرانجام نیک مؤمنان.
سورۀ شمارۀ ۹۸ به ترتیب مصحف و ۱۰۰ به ترتیب نزول، از سوره های مدنی قرآن در ۸ آیه و ۹۴ کلمه. در آیۀ اول و چهارم آن از «بیّنه» (شاهد و گواه، حجت هویدا و برهان روشنگر) سخن رفته است. آن را «بریّه» (به معنای مخلوقات و آفریده ها و بیشتر در مورد انسان) نیز می گویند. «بریّه» با همین معنا در آیات ۶ و ۷ به کار رفته است. نام سوم آن«لم یکن» است؛ زیرا سرآغاز سوره است. «اهل کتاب» نام چهارم آن است؛ زیرا این کلمه و داستان اهل کتاب در آن آمده است. گاه به این سوره «قیامت» نیز می گویند؛ زیرا شرح اوضاع قیامت از مضامین این سوره است. از نظر حجم، از سوره های «مفصّلات» و آخرین سوره از سوره های سیزده گانۀ «اوساط»، یعنی از سوره های کوچک است. دو حکم فقهیِ وجوب نماز و زکات در این سوره آمده است. مضامین اصلی آن عبارت اند از توصیف عناد و دیرباوری کافران اهل کتاب و مشرکان در پذیرش حقانیت اسلام و عاقبتِ آنان و سرانجام نیک مؤمنان.
wikijoo: بینه،_سوره