بینِش، تقی (مشهد ۱۳۰۱ـ تهران ۱۳۷۴ش)
بینِش، تقی
محقق و مصصح متون موسیقی قدیم ایرانی، نسخه شناس، و مدرس دانشگاه. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مشهد گذراند و حِین ادامۀ تحصیل و خدمت در وزارت آموزش و پرورش در تهران، نزد علی اکبرخان شهنازی، نواختن تار را آموخت و از درس های سلیمان روح افزا نیز بهره گرفت. در طول سال های تدریس و سردبیری مجلۀ فرهنگ خراسان، در مشهد، به تصحیح نُسَخ خطی موسیقی علاقه یافت و نخستین متن تصحیح شده از کتاب مقاصدالالحان، نوشتۀ عبدالقادر مراغی را در ۱۳۴۴ به چاپ رساند. تا ۱۳۶۶ از او، بیش از ۵ جلد کتاب، شامل تصحیح متون قدیم، از دیوان شعرا تا تواریخ، و تعدادی مقاله در کنگره های ایران شناسی منتشر شده بود؛ تا این که در این سال به دعوت دکتر داریوش صفوت، برای تدریس در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران، به تهران آمد و متعاقب آن در دانشگاه هنر و دانشگاه سوره نیز به تدریس پرداخت. در هشت سال آخر زندگیش، تعدادی کتاب و رسالۀ مهم از گنجینۀ متون خطی موسیقی ایران، با تصحیح و حواشی او چاپ شد، ازجمله رسالۀ موسیقی بنایی، با همکاری دکتر داریوش صفوت (۱۳۶۸)؛ رسالۀ خاتمۀ جامع الالحان و متن جامع الالحان (۱۳۶۶)؛ سه رسالۀ فارسی در موسیقی (۱۳۷۱)؛ شرح ادوار، اثر عبدالقادر مراغی (۱۳۷۳)؛ تاریخ مختصر موسیقی ایران (۱۳۷۴)؛ موسیقی از نظرگاه اسلام؛ و نیز تعدادی مقاله در دایرةالمعارف های گوناگون که به کوشش سید علیرضا میرعلی نقی و رضا مهدوی، جمع آوری و جداگانه منتشر شده است. به همراه مهدی برکشلی و حسینعلی ملاح، در سال های ۱۳۳۵ـ۱۳۷۵، در شناساندن گنجینۀ علمی موسیقی قدیم ایران نقش مؤثری داشت.
بینِش، تقی
محقق و مصصح متون موسیقی قدیم ایرانی، نسخه شناس، و مدرس دانشگاه. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مشهد گذراند و حِین ادامۀ تحصیل و خدمت در وزارت آموزش و پرورش در تهران، نزد علی اکبرخان شهنازی، نواختن تار را آموخت و از درس های سلیمان روح افزا نیز بهره گرفت. در طول سال های تدریس و سردبیری مجلۀ فرهنگ خراسان، در مشهد، به تصحیح نُسَخ خطی موسیقی علاقه یافت و نخستین متن تصحیح شده از کتاب مقاصدالالحان، نوشتۀ عبدالقادر مراغی را در ۱۳۴۴ به چاپ رساند. تا ۱۳۶۶ از او، بیش از ۵ جلد کتاب، شامل تصحیح متون قدیم، از دیوان شعرا تا تواریخ، و تعدادی مقاله در کنگره های ایران شناسی منتشر شده بود؛ تا این که در این سال به دعوت دکتر داریوش صفوت، برای تدریس در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران، به تهران آمد و متعاقب آن در دانشگاه هنر و دانشگاه سوره نیز به تدریس پرداخت. در هشت سال آخر زندگیش، تعدادی کتاب و رسالۀ مهم از گنجینۀ متون خطی موسیقی ایران، با تصحیح و حواشی او چاپ شد، ازجمله رسالۀ موسیقی بنایی، با همکاری دکتر داریوش صفوت (۱۳۶۸)؛ رسالۀ خاتمۀ جامع الالحان و متن جامع الالحان (۱۳۶۶)؛ سه رسالۀ فارسی در موسیقی (۱۳۷۱)؛ شرح ادوار، اثر عبدالقادر مراغی (۱۳۷۳)؛ تاریخ مختصر موسیقی ایران (۱۳۷۴)؛ موسیقی از نظرگاه اسلام؛ و نیز تعدادی مقاله در دایرةالمعارف های گوناگون که به کوشش سید علیرضا میرعلی نقی و رضا مهدوی، جمع آوری و جداگانه منتشر شده است. به همراه مهدی برکشلی و حسینعلی ملاح، در سال های ۱۳۳۵ـ۱۳۷۵، در شناساندن گنجینۀ علمی موسیقی قدیم ایران نقش مؤثری داشت.
wikijoo: بینش،_تقی_(مشهد_۱۳۰۱ـ_تهران_۱۳۷۴ش)