بینْجو
از سازهای زهی مضرابی شستی دار (دکمه دار). این ساز امروز در منطقۀ بلوچستان رواج دارد، اما ساز اصیل بلوچی نیست و از پاکستان به بلوچستان ایران آورده شده است. انواع گوناگون آن در هندوستان و پاکستان رایج است. ظاهراً نوعی از آن، که در بلوچستان ایران متداول است، در اصل در منطقۀ مَکران، واقع در بلوچستانِ پاکستان، ساخته شده است و از حدود نیم قرن پیش در بلوچستان ایران رواج یافته است. امروز این ساز در بیشتر گروه های موسیقی بلوچی، به ویژه گروه های سَوت، ترانه های شاد بلوچی، نواخته می شود. بینجو یک جعبۀ طنینی نسبتاً کشیده دارد که روی آن با صفحه ای چوبی پوشیده شده است. دیگر قسمت های آن عبارت است از شش وتر، شش گوشی، خرک، سیم گیر، تعدادی شستی (دکمه)، تعدادی دستان فلزی ثابت و سه شیطانک. این ساز دارای دو وتر اصلی و چهار وتر واخوان است. وترهای اصلی آن با بازوهای شستی های آن ها گرفته می شوند و وترهای واخوان با مضراب به صدا درمی آیند.
از سازهای زهی مضرابی شستی دار (دکمه دار). این ساز امروز در منطقۀ بلوچستان رواج دارد، اما ساز اصیل بلوچی نیست و از پاکستان به بلوچستان ایران آورده شده است. انواع گوناگون آن در هندوستان و پاکستان رایج است. ظاهراً نوعی از آن، که در بلوچستان ایران متداول است، در اصل در منطقۀ مَکران، واقع در بلوچستانِ پاکستان، ساخته شده است و از حدود نیم قرن پیش در بلوچستان ایران رواج یافته است. امروز این ساز در بیشتر گروه های موسیقی بلوچی، به ویژه گروه های سَوت، ترانه های شاد بلوچی، نواخته می شود. بینجو یک جعبۀ طنینی نسبتاً کشیده دارد که روی آن با صفحه ای چوبی پوشیده شده است. دیگر قسمت های آن عبارت است از شش وتر، شش گوشی، خرک، سیم گیر، تعدادی شستی (دکمه)، تعدادی دستان فلزی ثابت و سه شیطانک. این ساز دارای دو وتر اصلی و چهار وتر واخوان است. وترهای اصلی آن با بازوهای شستی های آن ها گرفته می شوند و وترهای واخوان با مضراب به صدا درمی آیند.
wikijoo: بینجو