بین المللی سازی و محلی سازی به روندی گفته می شود؛که در طی آن نرم افزارهای رایانه ای تغییر و گسترش داده می شوند، تا به زبان های مختلف انسانی و در کشورهای مختلف قابل استفاده شوند. به روند توسعه دادنِ نرم افزارها با این هدف «بین المللی سازی»، و به روند ترجمهٔ پیغام ها و افزودن بخش های خاص محل ها یا زبان های مختلف، «محلی سازی» می گویند. بعضی از شرکت ها و مؤلفین، از اصطلاح سوم «جهانی سازی» نرم افزار نیز استفاده می کنند؛ که گاهی ترکیب بین المللی سازی و محلی سازی است، و گاهی شامل روندهای بیشتری است که ممکن است استراتژی های مدیریتی و بازاریابی را نیز در بر بگیرد. [ ۱]
نام انگلیسی این دو اصطلاح، internationalization و localization، طولانی است و برای بعضی املای دشواری دارد. در نتیجه، معمولاً بین المللی سازی را به i18n و محلی سازی را به L10n مخفف می کنند.
در ایران، سنتی به قدمت چندین دهه در صنعت نرم افزار وجود دارد که نسخهٔ ساده شدهٔ بین المللی سازی و محلی سازی امروزی است. این روند که فارسی سازی نام گرفته است به شیوه های مختلف انجام می شد. مهمترین ویژگی مشترک این شیوه ها این بود که معمولاً پشتیبانی نرم افزار اصلی از زبان های دیگر محدودتر می شد. مثلاً، فارسی سازان نسخهٔ عربی یک نرم افزار حروفچینی را طوری تغییر می دادند که حرف ة ( ت گرد ) با هٔ ( ه با همزه ) جایگزین شود. در نتیجه، چاپ عباراتی مثل «خانهٔ بزرگ» ممکن می شد، ولی دیگر نمی شد عبارت های عربی، یا حتی عبارت های نامعمول فارسی مثل «دائرةالمعارف» یا «بقیةالله» را چاپ کرد. در مقابل، در شیوهٔ استاندارد امروزی بین المللی سازی نرم افزارها، پشتیبانی زبان های دیگر معمولاً قربانی زبان جدید نمی شود. [ ۲] [ ۳]
در دهه های ۱۳۷۰ و ۱۳۸۰ شمسی، پس از پشتیبانی بسیاری از نرم افزارهای بین المللی از استاندارد یونی کد ( و حتی ترجمهٔ پیغام های بعضی از این نرم افزارها به زبان فارسی ) ، نیاز به صنعت فارسی سازی کمتر شد و نرم افزارهای فارسی امروزه عمدتاً یا ، از ابتدا برای نیازهای زبان فارسی و ایران نوشته می شوند، یا به دست تولیدکنندگان اصلی، بین المللی سازی شده و سپس به دست داوطلبان یا مترجمان قراردادی، محلی سازی می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنام انگلیسی این دو اصطلاح، internationalization و localization، طولانی است و برای بعضی املای دشواری دارد. در نتیجه، معمولاً بین المللی سازی را به i18n و محلی سازی را به L10n مخفف می کنند.
در ایران، سنتی به قدمت چندین دهه در صنعت نرم افزار وجود دارد که نسخهٔ ساده شدهٔ بین المللی سازی و محلی سازی امروزی است. این روند که فارسی سازی نام گرفته است به شیوه های مختلف انجام می شد. مهمترین ویژگی مشترک این شیوه ها این بود که معمولاً پشتیبانی نرم افزار اصلی از زبان های دیگر محدودتر می شد. مثلاً، فارسی سازان نسخهٔ عربی یک نرم افزار حروفچینی را طوری تغییر می دادند که حرف ة ( ت گرد ) با هٔ ( ه با همزه ) جایگزین شود. در نتیجه، چاپ عباراتی مثل «خانهٔ بزرگ» ممکن می شد، ولی دیگر نمی شد عبارت های عربی، یا حتی عبارت های نامعمول فارسی مثل «دائرةالمعارف» یا «بقیةالله» را چاپ کرد. در مقابل، در شیوهٔ استاندارد امروزی بین المللی سازی نرم افزارها، پشتیبانی زبان های دیگر معمولاً قربانی زبان جدید نمی شود. [ ۲] [ ۳]
در دهه های ۱۳۷۰ و ۱۳۸۰ شمسی، پس از پشتیبانی بسیاری از نرم افزارهای بین المللی از استاندارد یونی کد ( و حتی ترجمهٔ پیغام های بعضی از این نرم افزارها به زبان فارسی ) ، نیاز به صنعت فارسی سازی کمتر شد و نرم افزارهای فارسی امروزه عمدتاً یا ، از ابتدا برای نیازهای زبان فارسی و ایران نوشته می شوند، یا به دست تولیدکنندگان اصلی، بین المللی سازی شده و سپس به دست داوطلبان یا مترجمان قراردادی، محلی سازی می شوند.
