انترناسیونال دوم ( ۱۹۱۴–۱۸۸۹ ) اتحاد سوسیالیست های جهان و اتحادیه احزاب سوسیال دموکرات جهان تا سال ۱۹۱۴ بود.
انترناسیونال دوم به مثابه جامعه بین المللی احزاب سوسیالیست در سال ۱۸۸۹ طی کنگره پاریس تأسیس شد و در آن احزاب کارگری تقریباً همه کشورهای اروپایی و ایالات متحده آمریکا و آرژانتین شرکت جستند. مدت شش سال فعالیت این سازمان توسط فردریش انگلس رهبری می شد و بر شالوده تعالیم مارکسیستی قرارداشت. در این مدت انترناسیونال دوم به پخش اندیشه های سوسیالیسم و تحکیم احزاب کارگری کمک بسیاری کرد و این احزاب به تدریج به نیروی سیاسی مهمی در اغلب کشورهای اروپایی مبدل شدند.
... [مشاهده متن کامل]
پس از درگذشت انگلس به تدریج رهبری انترناسیونال دوم به دست رفورمیست ها افتاد و آن ها باعث نفوذ اندیشه ها و روش های بورژوایی در جنبش کارگری شدند. رشد کمی انترناسیونال دوم همسطح با رشد کیفی آن نبود و از میزان آگاهی سیاسی و روش انقلابی آن به تدریج کاسته شد؛ ولی در داخل آن برخی احزاب یا شعباتی از احزاب نظیر بلشویک های روسیه به تعالیم مارکسیسم وفادار ماندند و به شدت علیه روش های تجدیدنظرطلبانه و رفورمیستی رهبران این سازمان مبارزه کردند. این مبارزه یک جناح چپ انقلابی در داخل انترناسیونال دوم ایجاد نمود. اکثر رهبران انترناسیونال دوم پس از شروع جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ آشکارا به مواضع بورژوازی کشورهای خود گرایش پیدا کرده و اصول همبستگی کارگری را به کلی ترک کردند. از آن موقع در داخل انترناسیونال دوم سه جریان ایجاد شد. یک جناح راست یا سوسیال شوینیست ها، یک جناح میانه رو و یک جناح چپ یا جریان انترناسیونالیستی. این جناح انقلابی از جمله بلشویک های روسیه به رهبری لنین، انقلابیون آلمانی به رهبری کارل لیبکنشت و حزب سوسیالیست چپ بلغارستان را در بر می گرفت.
جنگ اول جهانی و خیانت رهبران انترناسیونال دوم و رهبران رفورمیست آن که تصمیمات صریح کنگره های این سازمان را علناً زیر پا گذاشتند به تدریج در داخل احزاب کارگری موجب شدت مبارزه و تشکل گروه های انقلابی و مارکسیستی شد. در سال ۱۹۱۵ در سوئیس اتحادیه سوسیالیست های انترناسیونالیست تشکیل شد که رهبری جناح چپ آن را لنین به عهده داشت. انقلاب اکتبر در سال ۱۹۱۷ گام مهمی در راه ایجاد احزاب انقلابی کارگری بود که طبق سنت زمان مارکس و برای نشان دادن جدایی کامل از انترناسیونال دوم، این احزاب، حزب کمونیست نام گرفتند.
انترناسیونال دوم به مثابه جامعه بین المللی احزاب سوسیالیست در سال ۱۸۸۹ طی کنگره پاریس تأسیس شد و در آن احزاب کارگری تقریباً همه کشورهای اروپایی و ایالات متحده آمریکا و آرژانتین شرکت جستند. مدت شش سال فعالیت این سازمان توسط فردریش انگلس رهبری می شد و بر شالوده تعالیم مارکسیستی قرارداشت. در این مدت انترناسیونال دوم به پخش اندیشه های سوسیالیسم و تحکیم احزاب کارگری کمک بسیاری کرد و این احزاب به تدریج به نیروی سیاسی مهمی در اغلب کشورهای اروپایی مبدل شدند.
... [مشاهده متن کامل]
پس از درگذشت انگلس به تدریج رهبری انترناسیونال دوم به دست رفورمیست ها افتاد و آن ها باعث نفوذ اندیشه ها و روش های بورژوایی در جنبش کارگری شدند. رشد کمی انترناسیونال دوم همسطح با رشد کیفی آن نبود و از میزان آگاهی سیاسی و روش انقلابی آن به تدریج کاسته شد؛ ولی در داخل آن برخی احزاب یا شعباتی از احزاب نظیر بلشویک های روسیه به تعالیم مارکسیسم وفادار ماندند و به شدت علیه روش های تجدیدنظرطلبانه و رفورمیستی رهبران این سازمان مبارزه کردند. این مبارزه یک جناح چپ انقلابی در داخل انترناسیونال دوم ایجاد نمود. اکثر رهبران انترناسیونال دوم پس از شروع جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ آشکارا به مواضع بورژوازی کشورهای خود گرایش پیدا کرده و اصول همبستگی کارگری را به کلی ترک کردند. از آن موقع در داخل انترناسیونال دوم سه جریان ایجاد شد. یک جناح راست یا سوسیال شوینیست ها، یک جناح میانه رو و یک جناح چپ یا جریان انترناسیونالیستی. این جناح انقلابی از جمله بلشویک های روسیه به رهبری لنین، انقلابیون آلمانی به رهبری کارل لیبکنشت و حزب سوسیالیست چپ بلغارستان را در بر می گرفت.
جنگ اول جهانی و خیانت رهبران انترناسیونال دوم و رهبران رفورمیست آن که تصمیمات صریح کنگره های این سازمان را علناً زیر پا گذاشتند به تدریج در داخل احزاب کارگری موجب شدت مبارزه و تشکل گروه های انقلابی و مارکسیستی شد. در سال ۱۹۱۵ در سوئیس اتحادیه سوسیالیست های انترناسیونالیست تشکیل شد که رهبری جناح چپ آن را لنین به عهده داشت. انقلاب اکتبر در سال ۱۹۱۷ گام مهمی در راه ایجاد احزاب انقلابی کارگری بود که طبق سنت زمان مارکس و برای نشان دادن جدایی کامل از انترناسیونال دوم، این احزاب، حزب کمونیست نام گرفتند.
