بیمه خودرو

بیمه خودرو ( به انگلیسی: Vehicle insurance ) ، بیمه خریداری شده برای خودرو، کامیون، موتورسیکلت و دیگر وسایل نقلیه جادهای است، که به طور کلی جبران کننده خسارت های ناشی از حوادث رانندگی وارد به خودرو و نیز اشخاص ثالث می باشد. با توجه به شرایط خاص بیمه های خودرو، از نظر حقوقی، در مناطق مختلف، مقررات آن، متفاوت از یکدیگر تعریف می شود.
استفاده گسترده از خودرو در شهرها، پس از جنگ جهانی اول آغاز شد. با توجه به اینکه خودروها از هر وسیله نقلیه ای که تا آن زمان در مناطق مسکونی استفاده می شد، سریع تر و خطرناک تر بود، با این حال در هیچ کشوری، بیمه خودرو به صورت اجباری در نیامده بود و رانندگان و دارندگان خودرو، اغلب هزینه های قابل توجهی را در تصادفات متحمل می شدند.
طرح بیمه اجباری خودرو، برای اولین بار در بریتانیا به اجرا درآمد، که به موجب قانون ترافیک جاده ای ۱۹۳۰ کلیه صاحبان خودروها و رانندگان در جاده های عمومی، برای هرگونه تصادف، آسیب یا مرگ اشخاص ثالث، بیمه شدند. در سال ۱۹۳۹ آلمان نیز قانون مشابهی را به تصویب رساند.
در بسیاری از حوزه های قضایی، بیمه خودرو یا هر وسیله نقلیه موتوری، قبل از استفاده در جاده های عمومی، اجباری است، همچنین در اغلب مناطق، بیمه های خودرو و راننده آن، مرتبط بهم بوده و با هم صادر می گردد، گرچه در قوانین مناطق مختلف، تا حد زیادی متفاوت است. [ ۱] [ ۲]
هم اکنون در چندین حوزه قضایی با طرح "pay - as - you - drive" بیمه خودرو و راننده، به صورت خودکار، از طریق مالیات بر بنزین پرداخت می شود. در این طرح شارژ بیمه، بر پایه کارکرد کیلومتر طی شده در هر خودرو انجام می پذیرد، که این امر به لحاظ نظری می تواند به افزایش بهره وری بینجامد.
بیمه های خودرو در ایران، به سه گروه تقسیم می شود:
• بیمه شخص ثالث: جبران خسارت وارده به اشخاص ثالث، شامل خسارت های مالی و خسارت های جانی.
• بیمه حوادث سرنشین: جبران خسارت وارده به سرنشینان خودرو مورد بیمه.
• بیمه بدنه خودرو: جبران خسارات وارد به خودرو مورد بیمه. [ ۳]
بیمه شخص ثالث همانگونه که از نام آن مشخص می گردد، خسارت های وارد به اشخاص ثالث را پوشش می دهد و چون با عنوان خودرو مطرح می شود، خسارت هایی که رانندگان خودرو به افراد ثالث و اموال آن ها وارد می نمایند، بیمه مسئولیت مدنی در قبال اشخاص ثالث وسائل نقلیه موتوری زمینی می نامند.