بیماری گریوز

گریوز یا بیماری بازدو ( Graves - Basedow disease ) نوعی بیماری خودایمنی است که بر روی تیروئید اثر می گذارد و معمولاً همراه با اگزوفتالمی ( بیرون زدن چشم از حدقه ) است. گریوز به صورت هیپرپلازی سلول های تیروئیدی تظاهر پیدا می کند و در اثر تقلیدی آنتی بادی IgG بر روی گیرنده هورمون محرک تیروئید ( TSH ) و فرایند آپپتوزیس در تیروسیت ها ایجاد می شود. [ ۲] [ ۳] [ ۴] [ ۱] پرکاری تیروئید در بیماری گریوز ناشی از اثر مهاری بر روی TSH است که آنتی بادی TSI را فعال می کند. [ ۵] [ ۶]
این بیماری در حدود ۳٪ زنان و ۰/۵٪ مردان را گرفتار می کند. [ ۷] نسبت شیوع بیماری در افراد مذکر به مؤنث، یک به پنج می باشد. سن آغاز بیماری اغلب ۲۰ تا ۵۰ سالگی است و ابتلا به این بیماری قبل از بلوغ نادر است. [ ۸]
تظاهرات بالینی گریوز به صورت بزرگ شدن منتشر و یکنواخت غده تیروئید است که حجم آن را به ۲ تا ۳ برابر طبیعی می رساند همچنین سفت شدن آن و حتی گاهی شنیده شدن بروئی بر روی غده که به دلیل افزایش میزان عروق غده و جریان خون بسیار فعال آن است از تظاهرات بیماری گریوز می باشد. [ ۹] [ ۱۰] [ ۱۱] [ ۱۲] همچنین اغلب اگزوفتالمی یا بیرون زدگی چشم از کاسه چشم و علائم پرکاری تیروئید مانند افزایش ضربان قلب، عدم تحمل نسبت به گرما، ضعف عضلانی، لاغر شدن، ریزش مو، تعریق و کمخوابی بروز می کند. [ ۱۳]
درمان طبی ( مانند متی مازول و پروپیل تیواوراسیل ) ، درمان با ید رادیواکتیو و جراحی گزینه های درمان هستند. میزان پاسخ به درمان در درمان طبی حدود ۵۰٪ و در درمان با ید رادیواکتیو حدود ۸۰٪ بود که اختلاف واضحی را نشان می داد. [ ۱۴] در کسانی که از ید رادیواکتیو استفاده کرده بودند، میزان هیپوتیروئیدی در یک پیگیری یک ساله حدود ۵۰٪ بود. [ ۱۵]