بیماری خراش گربه

بیماری خراش گربه یا چنگ گربه ( به انگلیسی: Cat - scratch disease ) از بیماری های منتقله از حیوانات به انسان است. انتقال بیماری در بیش از ۹۰ درصد موارد در اثر پنجه زدن و گاهی لیس زدن بچه گربه به بدن کودک است و گهگاه نیز توسط سگ ها یا خار و تراشه های چوب که با سگ و گربه در ارتباط بوده منتقل می شود. این باکتری گربه را دچار بیماری نمی کند و در بزاق گربه زندگی می کند تا از راه خراش یا گازگرفتن گربه - به خصوص بچه گربه - به انسان منتقل می شود. عامل این بیماریِ معمولاً خوش خیم، باکتری داخل سلولی بارتونلا ( Bartonella henselae ) است. نزدیک به نیمی از گربه ها در طول زندگی خود مدتی ناقل این باکتری بوده اند. این بیماری باکتریایی بیشتر برای افراد با سیستم ایمنی پایین یا افراد مسن ایجاد دردسر می کند.
معمولاً ۴ تا ۱۰ روز پس از تماس انسان با یک گربه، پاپول یا یک ضایعهٔ پوستی در منطقه آسیب دیده ایجاد می شود و سپس گره های لنفاوی سر و گردن یا زیر بغل بزرگ شده و دردناک می شوند. علائم بیماری شامل بزرگ شدن گره های لنفاوی نزدیک به محل زخم، قرمزی یا جوش های چرکی در محل زخم همراه با تب خفیف، سردرد، لرز، کمر درد، درد در ناحیه شکم و میالژی است.
در اغلب اوقات بیماری خودبه خود بهبود پیدا می کند اما تورم گره های لنفاوی ممکن است تا ماه ها باقی بماند. خطر معمولاً در کسانی وجود دارد که نقص سیستم ایمنی، ایدز یا دیابت دارند.
تشنج، ضایعات چشمی ( سندرم Parinaud oculoglandular ) ، پوستی ( آنژیوماتوز باسیلر ) ، التهاب مغز ( آنسفالیت ) و جنون از عوارض این بیماری هستند.
داشتن سابقه تماس با گربه به خصوص گاز گرفتگی و پنجه زدن کمک کننده است به ویژه اگر یک گره لنفاوی نیز در نزدیکی آن ناحیه بزرگ شده باشد. آزمایش های دیگری چون تست پوستی ناحیهٔ خراش و رنگ آمیزی رسوب نقره از بیوپسی گره های لنفاوی «باسیل» در زیر میکروسکوپ نیز به تشخیص بیماری کمک می کند.
برای درمان از آنتی بیوتیک هایی مانند ریفامپین، سیپروفلوکساسین، کوتریموکسازول، آزیترومایسین و داکسی سایکلین استفاده می شود. گره های لنفاوی به صورت خود به خود پس از ۲ تا ۴ ماه بهبود می یابند. این بیماری مسری نیست.