بیص. [ ب َ / بی ] ( ع اِ ) ( از اتباع حیص ) سختی و تنگی. یقال وقعفی حَیْص َ بَیْص َ و حیص ِ بیص ِ و حَیْص ِ بَیْص ِ و حاص َ باص َ و حاص ِ باص ِ؛ یعنی در فتنه ای افتاد که رهایی از آن ندارد. و جعلتم الارض علیه حیص بیص ، حیصاً بیصاً؛ تنگ ساختید بر وی زمین را یعنی تنگ گرفتید تا اینکه عاجز آمد. ( منتهی الارب ). رجوع به حیص بیص شود.
فرهنگ فارسی
تنگی وسختیگیرودار، تنگی وگرفتاری ( اسم ) تنگی گرفتاری . یا حیص و بیص تنگی و گرفتاری گیر و دار کشاکش .
