بیشک تپه

فصلی است که گویند قدیمی ها بین تپه ی محل اسکان فعلی وتپه ای سدی بنا نموده وازآب آن برای آبیاری اراضی پایین دست که موسوم به سورگون است بهره می بردند. آثار بجا مانده درحاشیه کال ماسان درنزدیکی بیشک تپه فعلی حکایت از شهرنشینی ویکجانشینی دارد که باروی عظیم بر دور دژ وحاکم نشین قلعه بوده وبصورت پراکنده در اطراف این قلعه نیز محل زیست پیشینیان را گمانه زنی نمود که شاید تپه ی محل استقرار بیشک تپه فعلی ازقبل بهمین نام بوده است بزرگان می گویند بیشک ازنام خربزه ای بهمین نام گرفته شده است . درنزدیکی روستا چشمه ای است گوگردی بادرجه خلوص بالا که محل رجوع بیماران پوستی است که چشمه را بومیان به سلطان حبی باقرا نی نسبت می دهند که چندروزی دراین مکان اتراق نموده که درجنگل گلستان مدفون است ومحل زیارت عاشقان این عارف قرن چهارم قمری است .

البته جمعیت آن زمان گسترش زیادی در ایران نداشته، به طبع جمعیت این روستا هم چیزی در حدود سی خانوار بوده که همه بعدها مهاجرت کردند به اطراف به خاطر شغلشان، که کسب درآمد بکنند.