بیرهی

لغت نامه دهخدا

بیرهی. [ رَ ] ( حامص مرکب ) مخفف بیراهی. ضلالت. گمراهی :
پذیرفت پاکیزه دین بهی
نهان گشت بیدادی و بیرهی.
فردوسی.
|| مخالفت با قاعده و قانون. قانون شکنی :
چنین گفت کای بخت پیشت رهی
تو دانی که ناید ز من بیرهی.
اسدی.
چو از تو بود کژی و بیرهی
گناه از چه بر چرخ گردان نهی.
اسدی.
علم و حکمت بهر راه و بیرهیست
چون همه ره باشد آن حکمت تهیست.
مولوی.
رجوع به بیراهی شود.

فرهنگ فارسی

۱ - گمراهی ضلالت . ۲ - نقصان کاستی

پیشنهاد کاربران

بیرهی/ناراهی بیچارگی
براه میگوید درست میگوید

بپرس