بیداور

لغت نامه دهخدا

بیداور. [ وَ ] ( ص مرکب ) ( از: بی + داور ) بدون قاضی و دادرس :
چاره ما ساز که بیداوریم
گر تو برانی به که روی آوریم ؟
نظامی.
و رجوع به داور شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس