ازین پس گر آید ز جایی خروش
ز بیدادی و غارت و جنگ و جوش.
فردوسی.
پذیرفت پاکیزه دین بهی نهان گشت بیدادی و بیرهی.
فردوسی.
ز بیدادی پادشاه جهان همه نیکوئیها شود در نهان.
فردوسی.
ای جهانی ز تو به آزادی بر من از تو چراست بیدادی.
فرخی.
ز عدل و داد تو گم گشته نام جور و بیدادی همیشه همچنین بودی همیشه همچنین بادی.
فرخی.
خشتی که ز دیواری بردند به بیدادی شاخی که ز گلزاری بردند به غداری.
منوچهری.
ز دلها گشت بیدادی فراموش توانگر شد هر آنکو بود دریوش.
( ویس و رامین ).
یله مکن که این لشکر ستم کنند که بیدادی شوم باشد. ( تاریخ بیهقی ص 565 چ ادیب ).نیاساید ز بیدادی که مرکب تیزرو دارد
فروساید اگر سنگی که پر تیز است سوهانش.
ناصرخسرو.
و آشفته کنی بدست بیدادی احوال بنظم و نغز و رامش را.
ناصرخسرو.
بودم آزادزاده ای آزادبنده گشتم به بند بیدادی.
مسعودسعد.
چون بر رعیت زیادت و بیدادی باشد تدبیر خویش به پای مناره کهن کنند. ( تاریخ سیستان ).گریه تو ز ظلم و بیدادی
به که بیوقت خنده و شادی.
سنائی.
دست حسد سرمه بیدادی در چشم وی [ دمنه ] کشید. ( کلیله و دمنه ).داد میخواهم ز بیدادی که گویی بردلش
نقش بیدادی همه بر سنگ خارا کرده اند.
هندوشاه نخجوانی.
رجوع به بیداد شود.