بید لباس یا پشموانه نوعی حشره از راستهٔ پولک بالان است.
حشرهٔ بید لباس، پروانهٔ کوچکی با نام علمی Tineola bisselliella به رنگ زرد که طول بدن آن معمولاً ۱۲ - ۹ میلی متر است. پروانه های ماده در طول ۳ - ۲ هفته از عمر خود در حدود صد تخم در محل تاخوردگی های فرش یا سایر منسوجات پشمی می گذارند. تخم های این پروانه در یکی از مراحل عمر خود به صورت «لارو» درمی آیند. اگر خسارات حاصل از بید روی پشم باشد و متوجه شویم خسارات توسط بید بالغ صورت نگرفته، بلکه توسط نوزاد اوست، یعنی همان لارو که برای رشد خود از پروتئین موجود در پشم تغذیه نموده و با تنیدن تار بر روی پشم و حفر دالان هایی در داخل الیاف به آن آسیب می زنند و پس از تبدیل شدن به بید، دوباره تخم گذاری می کنند. به این ترتیب، تعداد لاروها افزایش می یابد. یک حشرهٔ بید توانایی آن را دارد تا پس از چهل نسل، در حدود ۴۲ کیلوگرم پشم را نابود کند و در نتیجه میزان نابودی فرش نیز زیاد می شود.
در کل دو نوع بید وجود دارد که به پشم آسیب می زند:
با تمام خطرهایی که بید برای فرش دارد، مبارزه با آن به طور کامل امکان پذیر و آسان است. بید از زمان قدیم شناخته شده بود و در هر دوره ای روش هایی برای مبارزه با آن ایجاد شده بود، اما این روش ها به طریقهٔ صنعتی و در مقیاس بزرگ به کار گرفته نشده اند؛ مانند سرد کردن با استفاده از مواد طبیعی. در ایران و برخی از نقاط دنیا مرسوم است که فرش ها را لوله یا تا کرده و در میان آن ها حبه های نفتالن یا کافور قرار می دهند تا بخارهای متصاعدشده از این مواد، محیط زیست را برای این حشره نامناسب سازد، که البته طریقه ای به نسبت قدیمی ولی باارزش و مفید است.
در این روش از بخارات مسمومی استفاده می شود که برای لارو کشنده است. البته علاوه بر لارو، خود بید نیز از بین می رود، اما تخم بید باقی می ماند. پس کاربرد این روش دائمی نیست. موادی که در این روش استفاده می شود نباید برای انسان مضر باشد؛ مثلاً سیانید هیدروژن ( HCN ) برای خود انسان نیز خطرناک است و نباید به کار رود. در گذشته از گاز SO2 برای این منظور استفاده می شده که مقدار زیاد آن نیز برای انسان مضر است. امروزه از مواد آلی مثل نفتالین استفاده می شود، که به دلیل پایین بودن نقطهٔ جوشِ آن در یک محیط بسته غلظت گاز آن افزایش پیدا می کند. بنابراین، در یک فضای بسته مانند درون یک چمدان که لباس های پشمی داخل آن قرار دارد، روشی ارزان و راحت است. علاوه بر نفتالین، مادهٔ آلیِ دیگر به نام پارادی کلروبترن به کار می رود که عملکردی بهتر دارد، بوی تند و زننده ندارد و بوی آن نسبت به نفتالین زودتر زدوده می شود. از کافور نیز به عنوان مادهٔ ضدبید استفاده می شود که تأثیر آن به مراتب از نفتالین و پارادی کلروبترن کمتر است و بر روی بید قالی هم تأثیر ندارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفحشرهٔ بید لباس، پروانهٔ کوچکی با نام علمی Tineola bisselliella به رنگ زرد که طول بدن آن معمولاً ۱۲ - ۹ میلی متر است. پروانه های ماده در طول ۳ - ۲ هفته از عمر خود در حدود صد تخم در محل تاخوردگی های فرش یا سایر منسوجات پشمی می گذارند. تخم های این پروانه در یکی از مراحل عمر خود به صورت «لارو» درمی آیند. اگر خسارات حاصل از بید روی پشم باشد و متوجه شویم خسارات توسط بید بالغ صورت نگرفته، بلکه توسط نوزاد اوست، یعنی همان لارو که برای رشد خود از پروتئین موجود در پشم تغذیه نموده و با تنیدن تار بر روی پشم و حفر دالان هایی در داخل الیاف به آن آسیب می زنند و پس از تبدیل شدن به بید، دوباره تخم گذاری می کنند. به این ترتیب، تعداد لاروها افزایش می یابد. یک حشرهٔ بید توانایی آن را دارد تا پس از چهل نسل، در حدود ۴۲ کیلوگرم پشم را نابود کند و در نتیجه میزان نابودی فرش نیز زیاد می شود.
در کل دو نوع بید وجود دارد که به پشم آسیب می زند:
با تمام خطرهایی که بید برای فرش دارد، مبارزه با آن به طور کامل امکان پذیر و آسان است. بید از زمان قدیم شناخته شده بود و در هر دوره ای روش هایی برای مبارزه با آن ایجاد شده بود، اما این روش ها به طریقهٔ صنعتی و در مقیاس بزرگ به کار گرفته نشده اند؛ مانند سرد کردن با استفاده از مواد طبیعی. در ایران و برخی از نقاط دنیا مرسوم است که فرش ها را لوله یا تا کرده و در میان آن ها حبه های نفتالن یا کافور قرار می دهند تا بخارهای متصاعدشده از این مواد، محیط زیست را برای این حشره نامناسب سازد، که البته طریقه ای به نسبت قدیمی ولی باارزش و مفید است.
در این روش از بخارات مسمومی استفاده می شود که برای لارو کشنده است. البته علاوه بر لارو، خود بید نیز از بین می رود، اما تخم بید باقی می ماند. پس کاربرد این روش دائمی نیست. موادی که در این روش استفاده می شود نباید برای انسان مضر باشد؛ مثلاً سیانید هیدروژن ( HCN ) برای خود انسان نیز خطرناک است و نباید به کار رود. در گذشته از گاز SO2 برای این منظور استفاده می شده که مقدار زیاد آن نیز برای انسان مضر است. امروزه از مواد آلی مثل نفتالین استفاده می شود، که به دلیل پایین بودن نقطهٔ جوشِ آن در یک محیط بسته غلظت گاز آن افزایش پیدا می کند. بنابراین، در یک فضای بسته مانند درون یک چمدان که لباس های پشمی داخل آن قرار دارد، روشی ارزان و راحت است. علاوه بر نفتالین، مادهٔ آلیِ دیگر به نام پارادی کلروبترن به کار می رود که عملکردی بهتر دارد، بوی تند و زننده ندارد و بوی آن نسبت به نفتالین زودتر زدوده می شود. از کافور نیز به عنوان مادهٔ ضدبید استفاده می شود که تأثیر آن به مراتب از نفتالین و پارادی کلروبترن کمتر است و بر روی بید قالی هم تأثیر ندارد.
wiki: بید لباس