بید سوخته

لغت نامه دهخدا

بید سوخته. [ دِ ت َ / ت ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) زغال درخت بید که آنرا برای تصفیه شراب بکار برند :
زان می گلگون که بید سوخته پرورد
بوی گل و مشک بید خام برآمد.
خاقانی.
مجلس غم ساخته است و من چو بید سوخته
تا بمن راوق کند مژگان می پالای من.
خاقانی.
، بیدسوخته. [ ت َ ] ( اِخ )دهی از دهستان پساکوه بخش کلات شهرستان دره گز است و 107 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9 ).

فرهنگ فارسی

دهی از دهستان پساکوه بخش کلات شهرستان دره گز است ٠

پیشنهاد کاربران

بپرس