بید سفید

لغت نامه دهخدا

بید سفید. [ دِس ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) گونه ای از درخت بید. اسپیدار. صفصاف البیض. ( از واژه نامه گیاهی ص 161 ) ( از گیاهشناسی گل گلاب ص 297 ).

فرهنگ فارسی

پیشنهاد کاربران

بید سفید یا فک ( نام علمی: Salix alba ) گونه ای از درخت بید است که در شمال آفریقا، اروپا، آناتولی، عراق، ایران، افغانستان، قفقاز، تالش و سیبری می روید.
بید سفید در ایران در استان های چهارمحال و بختیاری، کردستان، کرمانشاه، همدان، لرستان، تهران و آذربایجان غربی می روید.
...
[مشاهده متن کامل]

درختی به ارتفاع ۲۵ - ۳۰ متر که شاخه های آن اغلب نازک، گاهی واژگون و اغلب به رنگ قهوه ای مایل به قرمزند. شاخه چه های جوان آن کم وبیش کرک های فشرده ای دارند. گوشواره ها سرنیزه ای باریک یا درفشی، سریعاً ریزان هستند. دمبرگ ها روی سطح فوقانی شیاردار هستند. گل آذین دمگل آذین برگچه دار دارد.
چوب بید سفید، محکم و سبک است. از زغال آن در ساخت باروت استفاده می شود. به دلیل سبکی و مقاومت برشی اندک، به راحتی خم می شود؛ بنابراین برای ساختن سبدهای چوبی به کار می رود.

بید سفیدبید سفید
منابع• https://fa.wikipedia.org/wiki/بید_سفید

بپرس