بیجاده لب. [ دَ / دِ ل َ ] ( ص مرکب ) کسی که لب وی سرخ مانند مرجان باشد. ( ناظم الاطباء ). سرخ لب : نه زال و نه آن ماه بیجاده لب بخفتند یک هفته در روز و شب.
فردوسی.
عنبرین خطی و بیجاده لب و نرگس چشم حبشی می و حجازی سخن و رومی دیم.
فرخی.
بیجاده لبا من از فراقت رخساره چو کهربای کردم.
سوزنی.
فرهنگ فارسی
کسیکه لب وی سرخ مانند مرجان باشد
پیشنهاد کاربران
دوست دارم کودک سیمین و بر بیجاده لب هرکجا زیشان یکی بینی مرا آنجا طلب فرخی سیستانی