بیجاده لب

لغت نامه دهخدا

بیجاده لب. [ دَ / دِ ل َ ] ( ص مرکب ) کسی که لب وی سرخ مانند مرجان باشد. ( ناظم الاطباء ). سرخ لب :
نه زال و نه آن ماه بیجاده لب
بخفتند یک هفته در روز و شب.
فردوسی.
عنبرین خطی و بیجاده لب و نرگس چشم
حبشی می و حجازی سخن و رومی دیم.
فرخی.
بیجاده لبا من از فراقت
رخساره چو کهربای کردم.
سوزنی.

فرهنگ فارسی

کسیکه لب وی سرخ مانند مرجان باشد

پیشنهاد کاربران

دوست دارم کودک سیمین و بر بیجاده لب
هرکجا زیشان یکی بینی مرا آنجا طلب
فرخی سیستانی

بپرس