بیانیهٔ حقوق کودک ( انگلیسی: Declaration of the Rights of the Child ) که بعضاً با عنوان بیانیهٔ ژنو حقوق کودک نامیده می شود یک سند بین المللی ارتقاء حقوق کودکان است که توسط اگلانتین جب، یک اصلاح طلب اجتماعی بریتانیایی قرن نوزدهم. مطرح شد و توسط جامعهٔ ملل در سال ۱۹۲۴ تصویب شد و فرم افزوده شدهٔ آن در سال ۱۹۵۹ م. به تصویب سازمان ملل رسید. [ ۱]
متن سند توسط صندوق نجات کودکان در ۲۳ فوریهٔ ۱۹۲۳ در ژنو منتشر شده و به قرار زیر است:
• موارد مورد نیاز کودک برای رشد نرمالش. چه فیزیکی و چه روحی، باید در اختیارش قرار بگیرد.
• کودک گرسنه باید غذا داده شود، کودک بیمار باید پرستاری شود، کودک عقب افتاده باید کمک شود، کودک مجرم باید احیا شود، و یتیم و کودک رهاشده باید پناه داده شده و کمک شوند.
• در زمان پریشانی کودک باید نخستین نفر در رسیدن به آسایش و آرامش باشد.
• کودک باید در وضعیتی قرار گیرد که معیشتش تأمین باشد و باید در مقابل هر نوعی از استثمار محافظت شود.
• کودک بایستی به این آگاهی رسانده شود که استعدادش بایستی در خدمت همنوعانش قرار گیرند.
این متن در ۲۶ نوامبر ۱۹۲۴ به عنوان منشور رفاه کودک به تأیید مجمع عمومی جامعهٔ ملل رسید، و نخستین سندی بود که توسط یک نهاد میان چند دولت تصویب شد. در سال ۱۹۳۴ متن به تأیید مجدد جامعهٔ ملل رسید. سران دولت ها و حکومت ها خواهان ترکیب اصول آن در قوانین داخلی شدند. در فرانسه حکم شد که این متن در تمامی مدارس به نمایش گذاشته شود.
سند اصلی که امضاء بسیاری از نمایندگی های بین المللی – شامل جب، یانوش کورچاک و گوستاو آدر رئیس جمهور پیشین فدراسیون سوئیس - در زیر آن است در بایگانی ای در شهر ژنو نگهداری می شود.
بعد از بررسی چند گزینه شامل طرح بیانیهٔ کاملاً نو، در سال ۱۹۴۶ سازمان ملل یک سند پیشرفته تری را به عنوان بیانیهٔ حقوق کودک مشخص کرد. دولت های مختلفی در پروسهٔ این طرح سهیم بودند. یک نسخهٔ کمی متفاوت از آن، با هفت ماده به جای پنج، در سال ۱۹۴۸ تصویب شد. سپس در سال ۱۹۵۹ مجمع عمومی سازمان ملل یک بیانیهٔ حقوق کودک را بر اساس محتوای سند اصلی ۱۹۲۴ در ده اصل به تصویب رساند. یک قطعنامهٔ ضمیمه که توسط نمایندگی افغانستان پیشنهاد شد خواستار آن شد که دولت ها این حقوق را به رسمیت شناخته، برای پذیرش آن تلاش کنند و تا آنجا که ممکن است آن را منتشر کنند. این روز به عنوان روز جهانی کودک تصویب شد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمتن سند توسط صندوق نجات کودکان در ۲۳ فوریهٔ ۱۹۲۳ در ژنو منتشر شده و به قرار زیر است:
• موارد مورد نیاز کودک برای رشد نرمالش. چه فیزیکی و چه روحی، باید در اختیارش قرار بگیرد.
• کودک گرسنه باید غذا داده شود، کودک بیمار باید پرستاری شود، کودک عقب افتاده باید کمک شود، کودک مجرم باید احیا شود، و یتیم و کودک رهاشده باید پناه داده شده و کمک شوند.
• در زمان پریشانی کودک باید نخستین نفر در رسیدن به آسایش و آرامش باشد.
• کودک باید در وضعیتی قرار گیرد که معیشتش تأمین باشد و باید در مقابل هر نوعی از استثمار محافظت شود.
• کودک بایستی به این آگاهی رسانده شود که استعدادش بایستی در خدمت همنوعانش قرار گیرند.
این متن در ۲۶ نوامبر ۱۹۲۴ به عنوان منشور رفاه کودک به تأیید مجمع عمومی جامعهٔ ملل رسید، و نخستین سندی بود که توسط یک نهاد میان چند دولت تصویب شد. در سال ۱۹۳۴ متن به تأیید مجدد جامعهٔ ملل رسید. سران دولت ها و حکومت ها خواهان ترکیب اصول آن در قوانین داخلی شدند. در فرانسه حکم شد که این متن در تمامی مدارس به نمایش گذاشته شود.
سند اصلی که امضاء بسیاری از نمایندگی های بین المللی – شامل جب، یانوش کورچاک و گوستاو آدر رئیس جمهور پیشین فدراسیون سوئیس - در زیر آن است در بایگانی ای در شهر ژنو نگهداری می شود.
بعد از بررسی چند گزینه شامل طرح بیانیهٔ کاملاً نو، در سال ۱۹۴۶ سازمان ملل یک سند پیشرفته تری را به عنوان بیانیهٔ حقوق کودک مشخص کرد. دولت های مختلفی در پروسهٔ این طرح سهیم بودند. یک نسخهٔ کمی متفاوت از آن، با هفت ماده به جای پنج، در سال ۱۹۴۸ تصویب شد. سپس در سال ۱۹۵۹ مجمع عمومی سازمان ملل یک بیانیهٔ حقوق کودک را بر اساس محتوای سند اصلی ۱۹۲۴ در ده اصل به تصویب رساند. یک قطعنامهٔ ضمیمه که توسط نمایندگی افغانستان پیشنهاد شد خواستار آن شد که دولت ها این حقوق را به رسمیت شناخته، برای پذیرش آن تلاش کنند و تا آنجا که ممکن است آن را منتشر کنند. این روز به عنوان روز جهانی کودک تصویب شد. [ ۲]
wiki: بیانیه حقوق کودک