بیانیه بالفور، ( به انگلیسی: Balfour Declaration ) اعلامیه ای تاریخی است، که دولت بریتانیا در سال ۱۹۱۷ میلادی و در خلال جنگ جهانی اول، برای اعلام حمایت از دولت بریتانیا مجوز ایجاد یک «خانه ملّی برای مردم یهود» در فلسطین را صادر کرد. فلسطین در آن زمان جزو قلمرو و تحت کنترل امپراتوری عثمانی بود و اقلیت کوچکی از یهودیان در آن زندگی می کردند. این بیانیه را در قالب نامه، مورخ ۲ نوامبر ۱۹۱۷ آرتور جیمز بالفور ( وزیر خارجهٔ بریتانیا ) خطاب به لرد روتشیلد ( یکی از رهبران جامعه یهودیان بریتانیا ) و برای ارسال به فدراسیون صهیونیسم در بریتانیای کبیر و ایرلند ارسال شد. متن این بیانیه در ۹ نوامبر ( ۱۹۱۷ ) در مطبوعات منتشر شد.
... [مشاهده متن کامل]
بلافاصله پس از اعلام جنگ بریتانیا علیه امپراتوری عثمانی در نوامبر ( ۱۹۱۴ ) ، کابینه جنگ بریتانیا شروع به بررسی آینده فلسطین کرد. طی دو ماه، یکی از اعضای صهیونیست کابینه به نام هربرت ساموئل، طرحی را به کابینه تسلیم کرد که در آن پیشنهاد شده بود، برای جلب حمایت یهودیان جهان از دولت بریتانیا در جنگ جهانی اول، این دولت از اهداف صهیونیستی پشتیبانی کند. در آوریل ۱۹۱۵، هربرت هنری اسکویت ( نخست وزیر بریتانیا ) کمیته ای را برای تعیین سیاست بریتانیا در قبال امپراتوری عثمانی از جمله درخصوص فلسطین تشکیل داد. اسکویت طرفدار حفظ و اصلاح امپراتوری عثمانی پس از پایان جنگ بود اما او در دسامبر ۱۹۱۶ استعفا داد. جانشین او، دیوید لوید جرج، طرفدار تجزیه امپراتوری عثمانی بود. اولین مذاکرات بین بریتانیا و صهیونیست ها در کنفرانسی به تاریخ ( ۷ فوریه ۱۹۱۷ ) انجام شد، که سر مارک سایکس و رهبران صهیونیست در آن شرکت داشتند. پیرو مباحث این کنفرانس و مذاکرات بعد از آن، بالفور در ۱۹ ژوئن از روتشیلد و حییم وایزمن درخواست کرد که پیش نویس بیانیه عمومی را تهیه و ارائه کنند. کابینه بریتانیا در سپتامبر و اکتبر آن سال چندین پیش نویس را مورد بحث و بررسی قرار داد که در این روند از یهودیان صهیونیست و ضد صهیونیست نیز نظرخواهی می شد، اما مردم بومی ساکن فلسطین هیچ نماینده ای در این مذاکرات نداشتند.
در اواخر سال ۱۹۱۷، در روزهای منتهی به صدور بیانیه بالفور، جنگ جهانی به بن بست رسیده بود، زیرا دو متحد بریتانیا به طور کامل درگیر جنگ نشده بودند: ایالات متحده آمریکا هنوز به طور رسمی وارد جنگ نشده بود و روسیه هم درگیر انقلاب بلشویک ها بود. بن بست در جنوب فلسطین، با نبرد بئرالسبع در ( ۳۱ اکتبر ۱۹۱۷ ) شکسته و اجازه صدور بیانیه نهایی بالفور در ۳۱ اکتبر داده شد. قبل از صدور این بیانیه، بحث هایی مبنی بر اینکه صدور این بیانیه در کابینه بریتانیا مطرح شده بود، منافع پروپاگاندایی چشم گیری در میان جامعه یهودیان جهان به نفع جبهه متفقین خواهد داشت.
... [مشاهده متن کامل]
بلافاصله پس از اعلام جنگ بریتانیا علیه امپراتوری عثمانی در نوامبر ( ۱۹۱۴ ) ، کابینه جنگ بریتانیا شروع به بررسی آینده فلسطین کرد. طی دو ماه، یکی از اعضای صهیونیست کابینه به نام هربرت ساموئل، طرحی را به کابینه تسلیم کرد که در آن پیشنهاد شده بود، برای جلب حمایت یهودیان جهان از دولت بریتانیا در جنگ جهانی اول، این دولت از اهداف صهیونیستی پشتیبانی کند. در آوریل ۱۹۱۵، هربرت هنری اسکویت ( نخست وزیر بریتانیا ) کمیته ای را برای تعیین سیاست بریتانیا در قبال امپراتوری عثمانی از جمله درخصوص فلسطین تشکیل داد. اسکویت طرفدار حفظ و اصلاح امپراتوری عثمانی پس از پایان جنگ بود اما او در دسامبر ۱۹۱۶ استعفا داد. جانشین او، دیوید لوید جرج، طرفدار تجزیه امپراتوری عثمانی بود. اولین مذاکرات بین بریتانیا و صهیونیست ها در کنفرانسی به تاریخ ( ۷ فوریه ۱۹۱۷ ) انجام شد، که سر مارک سایکس و رهبران صهیونیست در آن شرکت داشتند. پیرو مباحث این کنفرانس و مذاکرات بعد از آن، بالفور در ۱۹ ژوئن از روتشیلد و حییم وایزمن درخواست کرد که پیش نویس بیانیه عمومی را تهیه و ارائه کنند. کابینه بریتانیا در سپتامبر و اکتبر آن سال چندین پیش نویس را مورد بحث و بررسی قرار داد که در این روند از یهودیان صهیونیست و ضد صهیونیست نیز نظرخواهی می شد، اما مردم بومی ساکن فلسطین هیچ نماینده ای در این مذاکرات نداشتند.
در اواخر سال ۱۹۱۷، در روزهای منتهی به صدور بیانیه بالفور، جنگ جهانی به بن بست رسیده بود، زیرا دو متحد بریتانیا به طور کامل درگیر جنگ نشده بودند: ایالات متحده آمریکا هنوز به طور رسمی وارد جنگ نشده بود و روسیه هم درگیر انقلاب بلشویک ها بود. بن بست در جنوب فلسطین، با نبرد بئرالسبع در ( ۳۱ اکتبر ۱۹۱۷ ) شکسته و اجازه صدور بیانیه نهایی بالفور در ۳۱ اکتبر داده شد. قبل از صدور این بیانیه، بحث هایی مبنی بر اینکه صدور این بیانیه در کابینه بریتانیا مطرح شده بود، منافع پروپاگاندایی چشم گیری در میان جامعه یهودیان جهان به نفع جبهه متفقین خواهد داشت.
