بَیانیِ کرمانی، عبدالله بن محمّد (۸۶۵ـ هرات ۹۲۲ق)
(مشهور به: مروارید) دولتمرد، شاعر، خوشنویس و موسیقی دان ایرانی. پدرش از وزیران ابوسعید گورکانی و سپس حسین بایقرا بود. پدرش که امیر قطیف بحرین بود، چون در بازگشت از آن جا مرواریدهایی به تحفه نزد حسین بایقرا برد، به مروارید آوازه یافت. پس از او، عبدالله نیز به همین نام شهرت یافت. بیانی از جوانی ملازم حسین بایقرا بود و سپس به صدارت رسید. پس از چندی مهردار و امیر شد و به جانشینی امیرعلی شیر نوایی، بر فرمان ها و منشورها مهر می زد. خواجه عبدالله پس از مرگ بایقرا درویشی پیشه کرد و به کتابت قرآن پرداخت و وزارت شاه اسماعیل اول صفوی را نیز نپذیرفت. موسیقی دان و نوازندۀ قانون بود. از آثارش: منظومۀ تاریخ شاهی؛ شرف نامه/منشآت (۸۷۲ ـ۹۱۲ق) که مجموعۀ نامه ها و فرمان های حسین بایقراست و با ترجمۀ آلمانی و تفسیر هانس روبرت رومر چاپ شده است (ویسبادن، ۱۹۵۱)؛ مونس الاحباب که رباعیات صوفیانۀ اوست؛ منظومۀ ناتمام خسرو و شیرین؛ دیوان اشعار.
(مشهور به: مروارید) دولتمرد، شاعر، خوشنویس و موسیقی دان ایرانی. پدرش از وزیران ابوسعید گورکانی و سپس حسین بایقرا بود. پدرش که امیر قطیف بحرین بود، چون در بازگشت از آن جا مرواریدهایی به تحفه نزد حسین بایقرا برد، به مروارید آوازه یافت. پس از او، عبدالله نیز به همین نام شهرت یافت. بیانی از جوانی ملازم حسین بایقرا بود و سپس به صدارت رسید. پس از چندی مهردار و امیر شد و به جانشینی امیرعلی شیر نوایی، بر فرمان ها و منشورها مهر می زد. خواجه عبدالله پس از مرگ بایقرا درویشی پیشه کرد و به کتابت قرآن پرداخت و وزارت شاه اسماعیل اول صفوی را نیز نپذیرفت. موسیقی دان و نوازندۀ قانون بود. از آثارش: منظومۀ تاریخ شاهی؛ شرف نامه/منشآت (۸۷۲ ـ۹۱۲ق) که مجموعۀ نامه ها و فرمان های حسین بایقراست و با ترجمۀ آلمانی و تفسیر هانس روبرت رومر چاپ شده است (ویسبادن، ۱۹۵۱)؛ مونس الاحباب که رباعیات صوفیانۀ اوست؛ منظومۀ ناتمام خسرو و شیرین؛ دیوان اشعار.