بی نقطه

/binoqte/

لغت نامه دهخدا

بی نقطه. [ ن ُ طَ /طِ ] ( ص مرکب ) ( از: بی + نقطه ) فاقد نقطه. بی خجک.
- حروف بی نقطه ؛ حروفی که در زیر یا بالافاقد عُجمه باشد مانند حروف مهمل. در مقابل حروف معجم : مجمج الکتاب مجمجةً؛ بی نقطه و بی اعراب نوشتن کتاب را. ( منتهی الارب ). و رجوع به نقطه شود. || بدون مرکز :
سخن پیش سخندان گوی ازیرا
که بی نقطه نگردد خط پرگار.
ناصرخسرو.
و رجوع به نقطه شود.

فرهنگ فارسی

فاقد نقطه ٠ بی خجک ٠ یا بدون مرکز ٠

پیشنهاد کاربران

بپرس