بی نعمت. [ ن ِ م َ ] ( ص مرکب ) ( از:بی + نعمت ) فاقد نعمت. بی مال و روزی. || بی محصول : و اندر بیابان جایهای بی نعمت و تنک علف. ( حدودالعالم ). و رجوع به نعمت و نعمة شود.
