بی قریحه

بی طبع. [ طَ ] ( ص مرکب ) ( از: بی طبع ) فاقد نیرو و استعداد. بی قریحه :
عجب از طبع هوسناک منت می آید
من خود از مردم بی طبع عجب میمانم.
سعدی.
رجوع به طبع شود.