بی طهارتی

لغت نامه دهخدا

بی طهارتی. [ طَ رَ ] ( حامص مرکب ) ناپاکی. رجوع به طهارت شود :
ز بی طهارتی آنرا بمی غراره کنم.
حافظ.

پیشنهاد کاربران

بپرس