بی طالعی

لغت نامه دهخدا

بی طالعی. [ ل ِ ] ( حامص مرکب )نکبت. بدبختی. بی نصیبی. بداقبالی. ( ناظم الاطباء ):
غصه بی طالعی بین کز فلک
درد هست و نیست تسکین ای دریغ.
خاقانی.

پیشنهاد کاربران

بپرس