بی سر و بی سامان

لغت نامه دهخدا

بی سر و بی سامان. [ س َ رُ ] ( ص مرکب ) بی خانمان. دربدر. بی بضاعت :
نفسی سرد برآورد ضعیف از سر درد
گفت بگذار من بی سر و بی سامان را.
سعدی.
|| پریشان حال و آشفته احوال با زندگی درهم. رجوع به بی سر و سامان شود.

فرهنگ فارسی

بی خانمان ٠ دربدر ٠ بی بضاعت ٠ پریشان حال ٠ آشفته احوال با زندگی درهم٠

پیشنهاد کاربران

بپرس