بی بی حور و بی بی نور

در باورهای قدیم مردم ایران، به روایتی نام دو تن از دخترانِ پیامبر و به روایتی دو خواهرِ پادشاهِ پریان. دختری که مایل است شوهرِ آینده اش را در خواب ببیند، باید کفش و جوراب و چادرش را به زیر بالش بگذارد و از این دو نفر یاد کند. زنان به نیت حاجت طلبی از این دو خواهر سفره ای می اندازند (← سفره انداختن) که به روایتی موعدِ آن واپسین سه شنبۀ ماه شعبان و به روایتی دیگر چهار شبِ جمعۀ مکرر است. اقلام سفره عبارت اند از: نان و پنیر و سبزی و آینه و کاسه ای شیره و کاسه ای ماست و سرمه دان و میل سرمه و شش نوع قائوت و شمعی روشن. در خراسان آش نذری ای نیز به حاجت خواهی از اینان پخته می شود. مردان پس از پایان سفره، حق استفاده از این اقلام را ندارند. رسم است که بر سرِ این سفره کسی قصۀ بی بی حور و بی بی نور، به روایتی قصۀ گُلِ خندان را نقل کند.