بِگین ها و بِگارها (Beguines and Beghards)
اعضای انجمن هایی از جامعۀ کاتولیک رومی برای زنان (بگین ها) و مردان (بگارها) در شمال غرب اروپا در قرون ۱۲ تا ۱۴م. تفاوت اینان با راهبان و راهبگان در این بود که نذر و عهدشان همیشگی نبود و فقط تعهد می کردند که نیکوکاری کنند و تا وقتی در این سلک اند نکاح نکنند. نخستین جوامع بگین ها را کشیش لامبرلوبگ ظاهراً در حدود ۱۱۷۰م در لیِژ بلژیک سازمان داد و در زمان کوتاهی در بخش وسیعی از غرب اروپا گسترش یافت. بگارها اندکی بعد، احتمالاً در اوایل قرن ۱۳م، با الگوگیری از بگین ها پدید آمدند. پیدایش این گروه ها منعکس کنندۀ رونق دین در میان مردم عادی در شهرهای شمال اروپا در اواخر قرون وسطا بود. جوامع بگین ها همچنین پناهگاه هایی، برای زنانی که براثر شرکت عدۀ زیادی از مردان در جنگ های صلیبی بیوه می شدند یا بی شوهر می ماندند، به شمار می رفتند. اعضا بیشتر در واحدهای مسکونی جداگانه ای در بخش مجزا و محصوری از شهر به نام بگیناژ زندگی می کردند. لباس های مشخصی می پوشیدند و روزگار به عبادت، تحصیل علم، مراقبت از بیماران، و کارهایی از قبیل بافندگی می گذراندند. در ابتدا، بگیناژها زنان همۀ طبقات را می پذیرفتند، اما رفته رفته بسیاری از آن ها تبدیل به نوانخانه هایی برای دختران و بیوه زنان تنگدست شد. در این میان گروهی از بگارها نیز جوامع خود را رها کردند و به گدایی روی آوردند. در اواخر قرن ۱۳م بسیاری از بگارها بیشتر به سبب ارتباطشان با فرانسیسیان افراطی، که کلیسا محکومشان کرده بود، در مظان بدعت گرایی بودند. از این رو گروه هایی از آن ها را در قرن ۱۴م برچیدند، بسیاری از آنان را در آتش سوزاندند، و بدین سان منحلشان کردند. اما از بگین ها گروهی در فرقه های دیگر جذب شدند و اندک شماری از آنان هنوز در بلژیک وجود دارند.
اعضای انجمن هایی از جامعۀ کاتولیک رومی برای زنان (بگین ها) و مردان (بگارها) در شمال غرب اروپا در قرون ۱۲ تا ۱۴م. تفاوت اینان با راهبان و راهبگان در این بود که نذر و عهدشان همیشگی نبود و فقط تعهد می کردند که نیکوکاری کنند و تا وقتی در این سلک اند نکاح نکنند. نخستین جوامع بگین ها را کشیش لامبرلوبگ ظاهراً در حدود ۱۱۷۰م در لیِژ بلژیک سازمان داد و در زمان کوتاهی در بخش وسیعی از غرب اروپا گسترش یافت. بگارها اندکی بعد، احتمالاً در اوایل قرن ۱۳م، با الگوگیری از بگین ها پدید آمدند. پیدایش این گروه ها منعکس کنندۀ رونق دین در میان مردم عادی در شهرهای شمال اروپا در اواخر قرون وسطا بود. جوامع بگین ها همچنین پناهگاه هایی، برای زنانی که براثر شرکت عدۀ زیادی از مردان در جنگ های صلیبی بیوه می شدند یا بی شوهر می ماندند، به شمار می رفتند. اعضا بیشتر در واحدهای مسکونی جداگانه ای در بخش مجزا و محصوری از شهر به نام بگیناژ زندگی می کردند. لباس های مشخصی می پوشیدند و روزگار به عبادت، تحصیل علم، مراقبت از بیماران، و کارهایی از قبیل بافندگی می گذراندند. در ابتدا، بگیناژها زنان همۀ طبقات را می پذیرفتند، اما رفته رفته بسیاری از آن ها تبدیل به نوانخانه هایی برای دختران و بیوه زنان تنگدست شد. در این میان گروهی از بگارها نیز جوامع خود را رها کردند و به گدایی روی آوردند. در اواخر قرن ۱۳م بسیاری از بگارها بیشتر به سبب ارتباطشان با فرانسیسیان افراطی، که کلیسا محکومشان کرده بود، در مظان بدعت گرایی بودند. از این رو گروه هایی از آن ها را در قرن ۱۴م برچیدند، بسیاری از آنان را در آتش سوزاندند، و بدین سان منحلشان کردند. اما از بگین ها گروهی در فرقه های دیگر جذب شدند و اندک شماری از آنان هنوز در بلژیک وجود دارند.
wikijoo: بگین_ها_و_بگارها