بَکْری، محمّدتوفیق (۱۸۷۰ـ۱۹۳۲)
شاعر مصری. در ۱۸۹۲، شیخ طریقت صوفیان بکریه شد. به نمایندگی مجلس رسید و به جرم سرودن شعری که توهین آمیز تلقی شد در ۱۸۹۷ به غضب عباس دوم، خدیو مصر گرفتار آمد. براثر بیماری پارانویا، در ۱۹۱۱، در بیمارستان روانی بیروت بستری شد و بدون آن که درمان شود به مصر بازگشت (۱۹۲۸). بکری را نمایندۀ سنت نثر بلاغی مصر می دانند. معروف ترین اثرش حوض های مروارید (قاهره، ۱۹۰۷) است که در مقدمۀ آن هدف خود را رسیدن به فصاحت حریری و زبان ابن عَجّاج می شمارد. در این کتاب، نثر و نظم آمیخته شده، و موضوع آن بیشتر سفرهای او به فرانسه، قسطنطنیه و فصلی در ستایش صلاح الدین ایوبی است. عَقّاد شعر عاشقانۀ بکری به نام ذات القوافی را نخستین شعر سپید می داند. اثر دیگرش، خانۀ دوست (۱۹۰۵ـ۱۹۰۶)، زندگی نامۀ خودنوشت اوست.
شاعر مصری. در ۱۸۹۲، شیخ طریقت صوفیان بکریه شد. به نمایندگی مجلس رسید و به جرم سرودن شعری که توهین آمیز تلقی شد در ۱۸۹۷ به غضب عباس دوم، خدیو مصر گرفتار آمد. براثر بیماری پارانویا، در ۱۹۱۱، در بیمارستان روانی بیروت بستری شد و بدون آن که درمان شود به مصر بازگشت (۱۹۲۸). بکری را نمایندۀ سنت نثر بلاغی مصر می دانند. معروف ترین اثرش حوض های مروارید (قاهره، ۱۹۰۷) است که در مقدمۀ آن هدف خود را رسیدن به فصاحت حریری و زبان ابن عَجّاج می شمارد. در این کتاب، نثر و نظم آمیخته شده، و موضوع آن بیشتر سفرهای او به فرانسه، قسطنطنیه و فصلی در ستایش صلاح الدین ایوبی است. عَقّاد شعر عاشقانۀ بکری به نام ذات القوافی را نخستین شعر سپید می داند. اثر دیگرش، خانۀ دوست (۱۹۰۵ـ۱۹۰۶)، زندگی نامۀ خودنوشت اوست.
wikijoo: بکری،_محمدتوفیق_(۱۸۷۰ـ۱۹۳۲)