بپگن

لغت نامه دهخدا

بپگن. [ ب ِ گ َ ] ( اِ ) کسی را گویند که ازغایت سیری نگاه به طعام نکند. ( برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ). || کنایه از، از طعام سرباز زدن. ( برهان قاطع ). بتکن. و رجوع به بتکن شود. || بمعنی بفکن فعل امر. ( برهان قاطع ) ( انجمن آرای ناصری ) ( از آنندراج ). و رجوع به فکندن و افکندن شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس