بویژه

/beviZe/

لغت نامه دهخدا

بویژه.[ ب ِ ژَ / ژِ ] ( قید مرکب ) خصوصاً. مخصوصاً. علی الخصوص. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ) :
به هر کار مشتاب ای نیک بخت
بویژه بخون زآن که کاری است سخت.
فردوسی.
بترسم ز آشوب بدگوهران
بویژه ز دیوان مازندران.
فردوسی.
که چونین سخن نیست جز کار زن
بویژه زنی کوبود رای زن.
فردوسی.
|| امیدوار. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

خصوصا مخصوصا علی الخصوص : ( همه راستی خواهم و نیکویی بویژه که سالار ایران تویی . ) ( فردوسی )

پیشنهاد کاربران

بپرس